Ուշացած

Բարև Դեկտեմբեր.
Ոնց որ մի երկու ամիս առաջ նույն տողը գրած լինեմ, ոչ թե մի տարի:
Գիտեմ, գիտեմ. ամոթ ինձ: Վաղուց չէի գրել: Շատ վաղուց.
Ամեն անգամ սենց երկար լռությունից հետո խոստումնալից գրառում եմ անում, ասում եմ թող ներեն ինձ բոլոր նրանք, ովքեր դեռ ինձ կարդում են, լիքը բան ա կուտակվել, հեսա կպատմեմ.
Ու տենց էլ ձայն չեմ հանում: Տենց էլ իրականում չեմ գրում, թե ինչա կատարվում, ինչով եմ զբաղվաց, ինչի չէի գրում: Վերջերս անձնական գրառում ընդհանրապես չեմ էլ արել, մի քանի կարճ պատմվածք եմ գրել ու նորից լռություն: Ամոթ ինձ: Բլոգ ա չէ, յա:
Չգիտեմ ինչի:
Նրանից չի իհարկե, որ ասելու բան չունեմ:
Հերթական դեռ անավարտ պատմվածքը գրելուց աչքիս ընկան բոլոր կիսատ գրված ու պահպանած գրառումներս: Ինչ-որ դեպքերի մասին, որոնք վաղուց անցել են. ինչ-որ մարդկանց մասին, ովքեր այլևս իմ կյանքում չկան: Իմաստ էլ չունեն արդեն էտ գրառումները: Ուշացել են:
Մի քանի օր առաջ, դասի գնալուց ինձ բռնեցի էն մտքերի վրա, որ երբ մարդիկ հարցնում են ոնց ես, ուզում եմ սենց խորը շունչ քաշեմ ու ասեմ "լավ, բայց կիսատ": Չսկսեք ձեր ռոմանծիկան առաջ բրդել, բա երկրորդ կես, բլաբլա: Դրա մասին չի խոսքը հիմա:
Ուղղակի կիսատ: Ամենինչնա կիսատ: Համ լավ ա ամեն ինչ, ըստ պլանավորածի ա ընդանում, դանդաղ, բայց հաստատուն քակլերով: Համ կիսատ ա:
Զգում եմ, լիքը չասված խոսքեր են կոկորդս ճնշում: Լիքը ուշացած ու կիսատ խոսքեր, որոնք էլ դժվար ասեմ:
Լիքը չիրագործված պլաններ:
Անսպասելի ու նույնիսկ անտեղին զգացմունքներ:
Անցած տարին էլ որ հիշում եմ, սիրտս կանգնումա:
Է~հ, ահագին ժամանակ ա անցել: Ահագին բան ա փոխվել:
Լավ, հիմա միքիչ մանրամասն ու սկզբերից:
Ամենամեծ նվաճումը իհարկե, քոլեջ ընդունվելն էր: Մասնագիտություն փոխելը:
Մի տարի ամեն կարգի քննադատություններից ու մեղադրանքներից հետո, երբ նույնիսկ հարազատներտ են թարս նայում որոշումներիտ, փորձում իրանց ուզածը երկրորդ անգամ վրատ կապել, համոզել որ սխալ ես, որ բան չես հասկանում, որ բան չի ստացվելու մոտտ, ի վերջո համառորեն մնալ քո կարծիքին ու հասնել նպատակին, թեկուզ և շատ չնչին ու նախնական նպատակին, իհարկե նվաճում էր:
Կոտէ սկազալ, կոտէ զձելալ:
Հիմա մի տեսակ էլ պանիկա անելու կարիք չկա, ամեն ինչ իրա հունով գնումա առաջ: Բայց դե ես ոնց կարամ պանիկա չանեմ:
Փֆֆ, ուշադրություն մի դարձրեք, իմ ձմեռային մառազմի շրջանը սկսել ա: Բա էլ ինչի եմ ձեր կարծիքով դաս անելու փոխարեն բլոգգեռը բացել:
Լավ ա, որ ստացվեց: Ուժ ա տալիս էտ փաստը:
Չստացվածների վրա էլ մեծ կոմիկ սանս շրիֆտով գրած ա "you tried":
Ասածս ինչ էր.
Բարև~  երևանյան ժողովուրդ :Դ
Կոտէն արդեն ամառն ա ձեր հետ պլանավորում :Պ

731

Ամեն անգամ առավոտյան շուտ կարթնանայի,առանց դժգոհելու կվերցնեի հեծանիվս ու կգնայի դեպի այն սրճարանը, որտեղ ամեն օր աշխատանքից առաջ դու գալիս և սուրճ էիր ըմպում:

Նստում էի քո մշտական սեղանիկի դիմացը, ասել է թե, լավ հարմարվում ու սպասում քո սև շողքին:
Այդ օրը սովորականի պես քսան րոպե շուտ էի հասել տեղ,պատվիրել էի ինձ քո սիրած սուրճը ու սպասում էի,որ գաս…
Սպասում եմ,սպասում … այնքան ուժեղ եմ սպասում,որ լսում եմ ժամացույցիս թքթքոցը…Դեռ երբեք ժամանակը այդքան ծանր չէր շնչել.. ես էլ էի հազիվ շնչում…Սուրճս սառչում էր,,իսկ ես ուրվականի նման հայացքս հառել էի դռանը ու սպասում էի.. չգիտեմ ավելի շատ քո գալուն էի սպասում,թե քո գնալուն:
Սև կոստյում, սպիտակ վերնաշապիկ, սև փողկապ, գեղեցիկ հարդարված մազեր, կախարդական օծանելիք..պաշտոնական հայացք…ահա այսպիսին էի ես քեզ հիշում այս երկու տարիների ընթացքում:Իսկ ես անգամ չգիտեի դու նկատել ես ինձ երբևէ , նկատել ես արդյոք ,որ մի խենթ աղջիկ երկու տարի շարունակ իր հայացքով քեզ բարևել ու հաջողություն է մաղթել,ամեն անգամ հրաշքի ակնկալիքով…
Չես նկատել,այլապես այսօր չէիր ուշանա…
Կարծում էի ,թե ժամանակի հետ ընկերացել եմ,ու նա իմ օգտին է առաջ գնում, կարծում էի ,որ մոտ է այն օրը ,երբ վերջապես քո հայացքը կհանդիպի իմ հայացքին ու կժտաս, կժպտաս քո ժպտով աննկարագրելի…
Հիշեցի,որ ձեռքիս տակ սուրճի բաժակ ունեմ, մի կում ու հասկացա ,որ արդեն երեք ժամ է ես այստեղ եմ ու սուրճս սպասելուց է դառնացել այսքան .. Սառն էր սուրճս ինչպես իմ միտքը,սառն էր ինչպես իմ սիրտը..
Հանկարծ…

Տապչկայով ինքնասպան լինելու 12 մեթոդները

1. Կապել տապչկան երեսին, խեղդվել
2. Կուլ տալ տապչկան
3. Քանդել տապչկան, թելերը առանձնացնել, ամուր պարան հյուսել և կախվել
4. Սրել տապչկան և փրթվել
5. Ջրիկ մետաղ լցնել տապչկայի մեջ, սառեցնել, ուժեղ խփել գլխին
6. Մցնել տապչկան ականջի մեջ, մյուս ականջից հանել
7. Պահել մի ձեռքում տապչկան, կանգնել պատուհանի ծայրին, այնպես անել որ տապչկան գերակշռի
8. Կպցնել տապչկաները ականջներին և աչքերին, դեզինֆորմացիայից մեռնել
9. Ինչ-որ օլիգարխի կամ գողական չուվակի սիրած տապչկան գողանալ
10. Տապչկաներով դուրս գալ զբոսնելու մի ցուրտ ձմեռային գիշեր
11. Մեխել տապչկաները ոտքերին, արյան կորստից մահանալ
12. Տապչկաներից փոշի սարքել, շնչել(քաշել) , տան բոլոր տապչկաները փոշի սարգել, շնչել(քաշել), մահանալ տապչկաի օվըռդոզից

Հիշողություն Մաս 2

Մաս 1-ը կարդում ենք այստեղ

-Բարև,-շշնջացի ես:

-Բարև,-կարծես լսեցի հեռավոր պատասխան:

Սարսուռ անցավ ողջ մարմնովս: Նայեցի շուրջս: Նստարան, հսկայական բարդի: Ամեն ինչ հենց այնպես էր, ինչպես ես հիշում էի: Վաղուց է չէի եղել այստեղ:

-Կարոտել եմ…-լսվեց նորից շշնջոց:

-Ես էլ…-չդիմացա ես ու պատասխանեցի:  Պատասխանեցի բարդու տերևների խշշոցին: Արցունքները գլորվեցին աչքերիցս: Մաքրեցի շալով ու ավելի պինդ փաթաթվեցի:

Այս ամենը ինձ ուղղակի թվում է: Կարոտի ցավը այնքան իրական է, որ ցավում է ամբողջ մարմինս:

Մեղադրելն հիմա ավելի հեշտ էր թվում քան ուրիշ ինչ-որ բան զգալ:  Մեղադրանք և զայրույթ: Եվ կարոտ: Սարսափելի մի կարոտ, որն անցնում է անոթներով, խառնվելով արյան հետ, այրում է մարմնի ամեն մի հատվածը, ամեն մի մոլեկուլը: Այրում է, սև հետքեր է թողնում հոգուս վրա, սև մոխրոտ հետքեր, որոնք ժամանակի ընթացնում ավելի են սևանում ու ցավում:

Ինչ անել? Ինչպես շարունակել կյանքի ճանապարհը միայնակ?

Դիմացս կարծես մի հսկայական դուռ է փակվել, երջանկության դուռ, որի հետևից գալիս է նրա ձայնը, նրա ծիծաղը:

 Պարկում եմ նստարանին: Քամին ուժեղանում է: Մրսում եմ:

-Վեր կաց, վեր կաց գնա տուն-ասում եմ ինքս ինձ:

Բարդու տերևներն են խշշում, հիշացնելով ինձ այս աշխարհում ամենաթանկ և ամենասիրելի մարդու ձայնը, որը ես էլ երբեք չեմ լսի:

Հիշողություն

Երեկոյան ժամերին էր. գիրքս փակեցի, ասես վերջին անգամ հին թերթերի իմաստուն հոտը շնչեցի. ժպտացի:
Ոտաբոբիկ էի,դուրս եկա պատշգամբ:
Քամի էր.մազերս վազում էին մարմնիս երկայնքով,իրենց հետ բերելով գալիք անձրևի թարմությունը:
Մեկ-երկու րոպե անց երկնքից անձրև մաղեց: Խելքիս փչեց դուրս գալ տանից, հենց այդպես ոտաբոբիկ, մորս գործած ծաղկաշատ շալը ուսերիս:
Քայլում էի ինձ այնքան ծանոթ ճանապարհով, բայց թվում էր , թե գնում էի դեպի անհայտություն, էնպիսի մի զգացում էր ,ասես կույր մարդը կքայլեր անտառում մոլորված:
Ոտքերս էին թելադրում ինձ` ուր գնալ, անկարող էի ինչ-որ բան զգալ կամ թե հասկանալ:
Միայն շարժս էի զգում, թեթև,լ ողացող շարժս:
Միտքս զբաղված էր, արագ-արագ հյուսում էր տարբեր հեքիաթներ ` կազմված մեկ նախադասություններից:
“Ուզում եմ կրկին նրա շնչառության մեղեդին լսել”
“Մկանուտ ձեռքը սեղմել ու համբուրել”
“Կապտականաչ աչքերը փակել ու իմ տաք շուրթերով հպվել”
“Սերը նման է երկնքից թափվող անձրևի ` չես հասցնում նրան բռնել ու պահել”
“Սերը նման է հյուսիսից եկող քամու ` նրա սառնությունը քո մարմինը իրենով է անում, բայց դա տևական չի լինում”
Մտքերիս մեջ խորտակված և անգամ օգնության համար ձայն ու ծպտուն չհանած, ես չնկատեցի ,թե ինչպես հասա մի այգի ` մեր այգին, ու հասցրի անգամ հարմար տեղավորվել նստարանին ` մեր նստարանին:

Հեղինակ` Ստելլա Բարսեղյան

July

Աաաաաա~ ամառ, պրիտառմազի :Դ բան չենք հասցնում հասկանալ :Դ
Հունիսը թռավ, չհասցրեցինք ասել "ուռաա~ ամառ ա եկել". Մի տեսակ ահավոր արագ ա վերջերս սկսել ժամանակը թռնել, չեմ նկատում ոնց ա անցնում, ինչ ա լինում էտ ընթացքում:
Զբաղված եմ մենակ հետագայի համար պլաններ կազմելով, մանրից մոտենալով էտ պլաններին, իսկ ներկան անցնում գնում ա մատերիս արանքով, ոնց որ իմը չլինի:
Բա որ իմը չի, բա էլ ումն ա? Ում կյանքով եմ ես հիմա սենց անգիտակցաբար ապրում,ում երազանքների/նպատակների հետևից եմ ընկած?
Մի տեսակ սկսել եմ ինքս ինձ չճանաչել: Հաճախ մտածում եմ "բայց մի րոպե, ես սովորաբար սենց իրավիճակում ինչ կանեի..." ու իմաստը կայանում ա նրանում, որ դա ինձ դուր ա գալիս :Դ Իմ կարծիքով մարդիկ չեն փոխվում: Փոխվում են կարծիքները, իրավիճակները, պահվածքը, կարող ա նաև մտածելակերպը: Բայց մարդիկ չեն փոխվում:
Ես էլ չեմ փոխվել: Ուղղակի պահի տակ ինձ չեմ ճանաչում :Դ
Միու~

Երազի հետքերով Մաս 2

• • Սկիզբը կարդում ենք այստեղ.
    Ավարտեց Ստելլա Բարսեղյանը.
    
    
    Անտանելի մթություն,մեջը կանգնած մեկը, իսկ այդ մեկը, մեկը ,որ բնավ անծանոթ չէ: 
    Ծանոթ է նաև այդ մեկի բույրը,ոչ-ոչ,դա օծանելիք բույր չէ, դա նրա մարմնի բույրն է,որ ինձ շտապում է անդունդ գլորել:
    Մոխրագույն այդ բույրը,որ միշտ էլ քթիս ծայրին է եղել,այօր ինչպես երբեք ինձ շատ մոտ է,շատ մոտ է ու էդպիսով շատ սարսափազդու:
    Մեկ քայլ եմ անում,երկու,երեք,երկարացնում եմ ձեռքս,դիպա, ես նրան դիպա:
    Չեմ զգում ոչինչ, ասես մատներս կորցրել են շոշափելու ու զգալու իրենց կարողությունը, սուր ծակոց եմ միայն զգում մատներիս ծայրերին:
    Փորձեցի ավելի մոտենալ, այն չնչին բանն էլ ,որ զգում էի,հանկարծ վերացավ:
    Լսում էի միայն ոտնաձայներ, ոտնաձայներն էլ էին անգամ ծանոթ:
    Գնում էի ականջս այդ ձայնին դրած,լարվել էի ամբողջ մարմնով, դողում էի,այդպիսի լարվածություն անգամ հարսանեկան առաջին գիշերը չէր եղել մոտս, սա ավելին էր քան լարվածությունը:
    Հանկարծ ևս մի դուռ դեմքիս բացվեց, փոքր ինչ լուսավոր էր, բայց պատկերը կրկին աղոտ էր:
    Նկատեցի,հեռվում նստած էր սևազգեստ մի տղամարդ,այդ նույն բուրմունքով տղամարդն էր, վազեցի նրա մոտ, ինչքան մոտենում էի նրան,այնքան նա հեռանում էր,կարծես զգուշացներ ,որ լավ բան չի սպասում ինձ,իսկ ես համառորեն ավելի էի արագացնում քայլերս.
    Լսվեց բարձր ճչոց.
    Հևիհև վազող այդ աղջնակը չկարողացավ ժամանակին կանգ առնել և ընկավ անդունդը:Մարմինը հավասարվեց հողին,ամեն ինչ գորշ էր այնպես,բայց նրա գեղեցիկ դեմքին դեռ հարցական ժպիտն էր լողում:
    Միայն սևազգեստ այդ տղամարդը մոտեցավ նրան,գրկեց հալչող մարմինը նրա ու տարավ պարտեզ,ծիածանաշատ մի պարտեզ.ամբողջ ճանապարհին կրկնելով. "Սա մի սարսափ երազ է աղջիկս,դու շուտով կարթնանաս,չես հիշի ոչինչ,կլինես փոքր ինչ վախեցած,բայց մի բան քո գիտակցության մեջ անպայման կտպվի ` Պետք է ժամանակի հետ ընկերանալ, նա է կյանքում քեզ քո քայլերը թելադրում:"

Երազի հետքերով Մաս 1

Դանդաղ վեր եմ կենում գետնից, փորձելով հիշել, թե ինչ է պատահել: Ոնց եմ ստեղ հայնտվել? Որտեղ եմ ընդհանրապես?
Մեծ, հսկայական սենյակ: Քամի, վառարան, փայտե հատակի ճռռոց: Եվ լռություն:
Փորձում եմ հիշել, լարում եմ բոլոր զգայարաններս: Չի ստացվում: Մթություն: Անհայտություն:
Քայլում եմ սենյակով մեկ, փորձում գտնել ծանոթ իրեր: Կամ ինչ-որ բան: Գոնե ինչ-որ բան:  Այ եթե պատերը մոխրագույն չլինեին բավականին հաճելի սենյակ կլիներ-մտածում եմ ես, հերթական անգամ շրջելով սենյակում: Վառ կարմիր գույնի վարագույրներ կախված հսկայական պատուհաններից,  կաշվե կահույք, փայտե պահարան, լցված հին գրքերով: Եվ մոխրագույն պատեր: Ճնշող պատեր, որոնք կարծես թե իրենց մեջ են քաշում սենյակի ողջ գույները, տաքությունն ու գեղեցկությունը:
Չէ, ստեղ ոչինչ չկա-մտածում եմ ես, շարժվելով դեպի դուռը:
Դուրս եմ գալիս:
Մեկ այլ սենյակ:  Ծանոթ սենյակ: Ես այստեղ եղել եմ: Շատ շուտ: Լույսերն անջատված են և շատ ցուրտ է, չնայած որ ես սովոր էի տեսնել այս սենյակը վառ լուսավորված և մարդկանցով լի: Առաստաղից կախված փոքրիկ ջահը տարորինակ շողքեր է նետում պատերին նկարելով երևակայությունը գրգռող պատկերներ:
Դուռն է ճռռում, ու չգիտեմ ինչի ես զարմացած չեմ որ սենյակի մեջտեղը կանգնած է ինչ-որ մեկը:


Կշարունակի Ստելլա Բարսեղյանը <3

Շարունակություն

Սկիզբը կարդում ենք այստեղ.
Ավարտեց Ստելլա Բարսեղյանը.


Անձրևի կաթիլները դղրդոցով բախվում էին լուսամուտին,ինչպես կատվի մտքերը նրա գլխում էին զրնգում:
Կատուն ,ասես ոչինչ էլ չէր եղել, նստած էր իր տեղում,թագավորական կեցվածք ընդունած այդ կենդանին,որ մարդուց էլ ավելին էր տեսնում, լավ էր հասկանում,որ նա է տերը այս ամենի:
- Փոթորիկ, դրսում փոթորիկ է, ներսումս փոթորիկ է, իսկ այդ գորշ կենդանին ինձ հետևում է իր ծանր հայացքով:Բայց մի բան ինձ չի թողնում նրան դուրս շպրտել,մի բան ինձ պահում է:
Զզվում եմ կատուներից,- անընդհատ կրկնում էր նա,- զզվում եմ կատուներից:
Իսկ կատուն շարունակում էր նույն հայացքով խոսել նրա հետ. “Դու չես կարող ինձանից զզվել, ես քո մի մասնիկն եմ,ես դու եմ,դու ես եմ, այդ ես եմ քեզ այստեղ պահում, առանց ինձ դու ոչինչ ես, այդ ես եմ քեզ թույլ տալիս իմ սենյակում ապրել, այդ ես եմ ամեն օր քո մտքում գալիս,այդ ես եմ քեզ ապրելու ուժ տալիս”:
- Կատու,կատու,կատու,միայն այս բառը լսելիս դողում եմ,իսկ փոթորիկը տրամադրում եմ միայն ավելի վատին:Կատու ո՞վ ես դու, որտե՞ղից ես դու,և ի՞նչ ես ուզում ինձանից դու:
Մինչ նա կմտորեր այս մասին, կատուն կամաց վեր կկենար ու հստակ քայլերով կմոտենար նրան,կպառկեր կողքին,իսկ պոչը կքսմսեր նրա ոտքին:
Մի պահ կտրվելով իրեն անդունդը տանող իր մտքերից նա նայեց ուղիղ կատվի աչքերին,ծանոթ բան զգաց,մի կայծ դուրս թռավ կատվի աչքերից, աչքերը կապույտ էին, երկնքի նման կապույտ, բարձր ու անհասանելի.նույն կապույտը վերջին անգամ նա տեսել էր իր աղջկան հողին հանձնելիս.
Կատրինի աչքերն ուներ կատուն…