Դպրոցական մոծիվներով գրառում

Գիտեք, համարյա ոչմի բան չեմ հիշում իմ դպրոցական կյանքից: Երևի հենց նրա համար, որ էս 4 տարվա ընթացքում փորձել եմ ինչքան հնարավոր ա հեռու խցկել էտ հիշողությունները: Չեմ սիրել դպրոցը: Չգիտեմ ինչի: Իհարկե, լիքը լավ ու վատ պահեր ա եղել, ու աշխատել եմ հիշողությունների մեջ մենակ լավ պահերը թողնել...

Բայց մի պահ մնացել ա: 

Իրականում, էտքան էլ դպրոցական պատմություն չի: Ավելի շուտ կոնկրետ մի մարդու մասին պատմություն ա, որով մի տեսակ ուզեցա ձեր հետ կիսվել: 

Հիշում եմ, պարզ հիշում եմ, ոնց որ երեկ լիներ: 

Օգոստոսի վերջն էր, ակտիվ պատրաստվում էի սեպտեմբերի 1ին: Փոխադրվել էի 3րդ դասարան:

-Գիտես, մեր ամենա լավ դասատուներից մեկն ա վերցրել ձեր դասարանը, որպես դասղեկական,-ասեց էտ ժամանակ դեռ դպրոցում աշխատող տատիկս (իմ առաջին դասատուն/դասղեկը պա սավմեսծիծելստվու):

-Հա, ճիշտ ա ասում, ինքը իմ դասղեկն էլ ա եղել,-ասեց մորաքույրս:

Ու տենց, ինձ էնքան էին պատմել իրա մասին, որ ինձ թվում էր, թե ես իրան արդեն շատ-շատ եմ սիրում:

Տենց էլ եղավ: 

Շատ սիրեցի իմ դասղեկին: Հենց առաջի պահից, ողջույնի խոսքերից... Սիրեցի:

Չգիտեմ, երևի ինքն էլ ինձ սիրեց: 

Յուրահատուկ դասատու էր: Միշտ ինչ-որ բաներ էր մտածում, հետաքրքիր կրեածիվ միջոցառումներ կազմակերպում, հանդեսներ...

Ես էլ, մի տեսակ հավեսի ընկած, մասնակցում էի: Ափսոս, որ դասարանում էլ ոչմեկի դուրը էտ ամենը չեր գալիս:

Դե, ինքներդ պատկերացրեք.

Մրցույթներ էր տարբեր կազմակերպում, ԿՎՆ էինք խաղում.. դե տաչնեե, փորձում էինք: Մի տեսակ դրա համար չեր ստեղծցած երևի մեր դասարանը, որտև բոլորի հետաքրքրությունները կտրուկ էտ ամենից տարբերվում էին:

Երևի իմ դպրոցական կյանքի ամենաերջանիկ պահերն էին: Իմ դասղեկի հետ ինչ-որ հետաքրքիր բան մտածել, փորձել իրականացնել:

Է~հ, մոլըդըսծ...

Բայց դե, հո միշտ ամեն ինչ լավ չի լինելու... 

Մարդիկ փոխվում են: Ահավոր են փոխվում, աննկատ, բայց միևնույն ժամանակ կտրուկ, որ չես էլ կարա իրանց ուրիշ կերպ պատկերացնես...

Ափսոսում եմ ահավոր: 

Ինչի? Ինչ եղավ?

Ես փոխվեցի? Չէ: Դա ես կարամ հաստատ ասեմ: Դասարանը փոխվեց? Կարող ա:  Չնայած դա էլ դժվար ինչ-որ էական պատճառ լիներ:

Ինքը փոխվեց: 

Ամեն ինչը իրա մեջ փոխվեց: Չկար էլ էն բարությունն ու ուրախ կրեածիվ հոգին, որը ես շատ էի սիրում:

Լավ, շատ խոսացի:

Ասածս ինչ ա...

Մարդիկ, մի՛ փոխվեք դեպի վատը: Մի՛ չարացեք, կոպտացեք ու մի՛ խաբանեք ձեզ սիրող մարդկանց հույսերը: 

Չէ որ կան այնպիսինները, որոնց համար դուք օրինակ եք ծառայում, ովքեր ձեզ շատ են սիրում ու հարգում:

Հիասթափությունը հեչ լավ բան չի:

Մի՛ փոխվեք դեպի վատը, մարդի՛կ:

Միու~

***

прострелите мне голову. аккуратно.
от виска под небольшим углом к затылку, навылет.
чтобы лицо осталось нетронутым.
это будет всего несколько секунд, пока я не упаду назад затылком в собственные вышибленные мозги.

Բարև, դեկտեմբեր

Ուռաա՜, նորից ձմեռ:
Նորից կարելի ա սնոուբոռդ քշել, որը ես չունեմ, ու ձյան մեջ թավալ տալ, որը ես ատում եմ:
Դե ինչ ասեմ, բարև դեկտեմբեր: Քեզ դիմավորեցի դեպռեսված, վերմակի տակ պարկած` Բոուի լսելով: Իհարկե վատ ա, որ դեպռեսված, բայց լավ ա, որ Բոուի լսելով: Այ հիմա էն շաբլոն պահերն էն լինելու, որ վայ, 
ինչ շուտ անցավ էս տարին, վայ հեսա նոր տարի ա:
Ու ես հեչ չեի ուզում որ դու գայիր: Դեպռեսսիաի բուն ես  լռիվ: 
Մի տեսակ ահավոր կարոտեցի ընկերներիս: Մտքովս անցավ, որ հիմա արդեն սկսած կլնեինք գժական պլաններ մտածել նոր տարվա արձակուրդների համար:
Միշտ ձմեռ պապիկից կատու էի ուզում: Չեմ հիշում արդեն մինչև քանի տարեկան եմ հավատացել, բայց հիշում եմ, որ միշտ կատու եմ ուզել: Ու նենց չի, որ հիմա չեմ ուզում: Մի հատ նամակ կգրեմ, կարողա էս տարի նվիրի :Դ

Համերգից 5 օր հետո

Օգոստոսի 14
Հիշում եմ, ոնց էի ժամը 6-ից մի քանի ընկերների հետ կանգնած առաջի շարքում սպասում: Հիշում եմ, ոնց էի բառից բուն իմաստով լանգետ դառել էտ ճնշման տակ: Դե պատկերացրեք, մոտ 1000 հոգի ինչքան ուժ ունի բրդում ա: Չնայած, երևի ներկա եք եղել ու պատկերացնելու կարիք չկա:
Շոգ էր ահավոր, տոթ: 
Հիշում եմ, ինչքան էի ոգևորված, ոնց էի սպասում էտ համերգին: Ուզում էի լավ ֆոտոներ անել, live լսել իմ սիրած երգերը, մոտիկից տեսնել Սերժին (հեռվից արդեն տեսել էի Համալիրում :Դ): Հիշում եմ, ոնց էինք ոտքով տուն գնում, անհնար էր երթուղային նստել:  Պոստ-համերգային զգացողությունները, էն խառը հոգեվիճակը, որ տպավորություններն էնքան շատ են, որ թվում ա թե հեսա կպայթես ուրախությունից: 
Էտ օրն էլ ինձ ամենամոտ ու թանկ մարդկանցից մեկին տեսա վերջին անգամ (Սկայպը հաշվում ենք?):
Օգոստոսի 15
Մարմարիկ: Ցուրտ քամի, ընկերներ: 
Հիշում եմ, ինչքան էի ուրախացել, որ ստացվեց հարմարացնել ու գնալ 2 օրով: Վերջին օրերն էին, չգիտեի էլ երբ կհանդիպենք: Փորձում էի չմտածել դրա մասին, հիշել նախորդ օրվա տրամադրությունը, համերգից ստացած հաճույքն ու ուրախությունը: Չէր ստացվում:
Օգոստոսի 16
Հիշում եմ, ինչքան դժվար էր ընդունել էն փաստը, որ մնացել ա մի քանի ժամ: Հետ էի գնում Երևան, չէի կարող ավել մնալ: 
Խառն էի ահավոր, լիքը բան չէի հասցնում, լիքը մարդկանց չէի հասցնում տեսնել: Վեստ փաբում էինք հավաքվել: Հիշում եմ, որ էտ մի քանի  ժամը ահավոր արագ անցավ: Արագ բայց ուրախ ու ջերմ միջավայրում: Հին և նոր ընկերների հետ: Տուն գնացի: Պարկեցի միանգամից քնելու, որ ոչմիբան չհասցնեմ զգալ/գիտակցել: 

Արմենիքս

Իսկ ես կարոտել եմ մեր հին Արմենիքսը:
Որ մտնում էի, միշտ լիքը մարդ կար օնլայն, բոլորը ակտիվ գրում/բլբլում էին: Անկախ ամենինչից, միշտ լավ տրամադրություն էր տիրում:
Մտնում ժամերով խոսում էինք:
Լիքը նոր ընկերներ եմ ձեռք բերել Արմենիքսի միջոցով:
Միշտ գիտեի, որ հենց վատ տրամադրություն ունեցա, կարամ մտնեմ Արմենիքս, ու ուրախանալու մի առիթ կգտնվի:
Նկարներ, լինկեր, ինչ-որ գրառումներ: Անմիջական միջավայր, որտեղ կարելի էր ազատ շբվել, կիսվել մտքերով, զգացմունքներով:
Բա հիշում եք, հանդիպում կազմակերպելուց :Դ
Մի գրառման տակ 200 մեկնաբանություն էր հավաքվում, բայց ժամ ու տեղ տենց էլ չէինք որոշում :Դ
Ինչքան ենք մնացել առանց Արմենիքս? 1 ամիս? Թե ինձ ա թվում, որ էտքան շատ?
Ինչ եղավ? Ինչը փոխվեց?
Մտնում եմ կայք. ոչմեկ չկա, դատարկություն ա:
Չկա էլ էն ջերմությունը, որի շնորհիվ մենք մեզ մի մեծ ընտանիք էինք զգում:
Քիչ են գրում, համարյա չեն գրում: Մի 2-3 գրառում հազիվ թե լինի օրվա ընթացքում:
Ու քիչ ենք սկսել շբվել: Կարող ա մենակ իմ մոտ ա տենց, որտև ես բացի դրանից 15,000 կմ հեռու եմ ձեզանից, բայց Արմենիքսում էտ փաստը ոնց-որ նշանակություն չունենար:
Կարոտում եմ հին Արմենիքսը:

Բիթլզ

"Պապ, էն դեղին սուզանավի մասին երգը կդնես?"-ասեց 6 տարեկան Անահիտը:
Հերթով լսում էի բոլոր երգերը: Հիացած: Ուրախ: Փոքր էի, չէի հասկանում ինչի մասին են երգում:
Երևի ինձ երաժշտությունն էր դուր գալիս, ձայները:
Ու էլ չեմ պատկերացնում իմ կյանքը առանց էտ երգերի:
Խմբի մասին չէի ուզում գրեի իրականում:
Երևանում ես ունեի շատ սիրելի ու ինձ հարազատ մի անկյուն, որը կոչվում ա "Բիթլզ փաբ": Պուշկին փողոցի վրա:
Պարզ հիշում եմ, ոնց առաջին անգամ մի քանի ընկերներով մտանք ու ես միանգամից մտածեցի, որ արդեն շատ եմ սիրում էս տեղը:  Այդ ժամին համարյա դատարկ, կիսամութ սենյակը մի տեսակ հանգստություն էր ներշնչում:
Սկսեցի հաճախ գնալ: Առիթներով և առանց, լավ և վատ տրամադրությամբ: Երկրորդ տունս էր դառել արդեն, իսկ "սթաֆ"-ը իմ երկրորդ ընտանիքը: Նույնիսկ տոնածառ էինք զարդարում միասին մի քանի ընկերներով:
Մտնում էի, երեկոյան, ծանր/ուրախ օրվանից հետո, ու արդեն մեխանիկորեն գնում էի սենյակի մյուս ծայրը, ամենափոքր սեղանի մոտ...
Կարոտում եմ Բիթլզը, որի հետ լիքը հիշողություններ են կապված, համ լավ, համ վատ:
Մեծ ու փոքր սեղաններ, կարմիր և սև պատեր, "ծխած" սենյակ: Իմ հարազատ Բիթլզը:

Փչացած ականջակալների, սկայպի ու եղանակի մասին

Ականջակալներս փչացան: Ահավոր բան չի իրականում, բայց իմ համար դա նշանակում ա մնալ մենակ մինչև նորը գնեմ: Ու հիմա գիշերվա 3ն ա:
Նենց տպավորություն ա, որ իրանք վաղուց էին պլանավորում փչանալ հենց ամենա անհարմար պահին: Մնում էին ժամերով մենակ իմ մութ դարակում, քննարկում, թե ինչ անեն, ոնց անեն փչանան:  Դե մալադցի, ձեր մոտ դա ստացվեց:
Բա հիմա կատուն ինչ անի էս գիշերվա կեսին?
Սկզբից ձախը սկսեց ընդհատվել: Հետո մի պահ ընդհանրապես չէր լսվում: Բայց հետո սկսեց էլի նոռմալ աշխատել: Ու մի որոշ ժամանակ էլ անց, այ հենց էս նեղ պահին, փչացան:
Բա ես ոնց հիմա առանց սոադ քնեմ?
Մի ամսից ավել ա ընկերներիս չեմ տեսել:
Ընկերներ-սկայպ:  Էն որ նայում ես էկրանին, հարազատ մարդու դեմքին, ու հազիվ ես քեզ զսպում որ նոթբուքը չգրկես (դե, ինչ մեղքս թաքցնեմ, մի անգամ չեմ դիմացել, գրկել եմ): Որոշ մարդկանց հետ խոսալուց, պետք ա շատ լարված ու ուշադիր լինել, որ հանկարծ չսկսել լացել:
Սկայպային սինդռոմ ա մոտս սկսվում:
Ցուրտ ա: Պատուհանն էլ բաց ա, ուղիղ վրես ա փչում, բայց ալարում եմ վեր կենամ փակեմ: Ու այ սենց, մազախիստական հաճույքով նստած մրսում եմ ու քթի տակ սոադ երգում:
Քունս էլ չի տանում:
Միու~

Белянин

Я все переживу... И эту ночь,
И этот день, что будет вслед за ночью.
Не оставляя места междустрочью.
Вернусь таким же, как и был, точь-в-точь.
Ты не заметишь измененья глаз,
Неловкую медлительность движений,
Поставив это, как и в прошлый раз,
На счет моих обид и поражений.
Я вспомню год, и месяц, и число,
Сгоню со лба ненужную усталость...
И если все решу начать сначала -
Скорей себе, а не тебе назло.
В бессмысленности прошлых убеждений
Я отыщу далекий небосклон,
Пойду к нему, и станет только он
Заглавною строкой стихотворений.
Я не стремлюсь забыть твои черты.
Нелепо, глупо и ни капли толку.
Конечно, можно применить двустволку,
Но лишь за тем, чтоб улыбнулась ты.
Все станется. Привыкнув к укоризне,
Весь в поисках вселенных и систем...
Я все переживу. И нет проблем.
Как нет того, что называлось жизнью... А. Белянин

10.

1. Не сравнивай себя с другими.
2. Не привязывайся к людям.
3. Эгоизм - это нормально. 
4. Синдром бога-это нормально.
5. Вовремя сказанное "иди на ***" часто облегчает жизнь.
6. Игнорировать людей проще , чем ненавидеть.
7. Читай книги, и сможешь избежать некоторых ошибок.
8. Не жди чего-то или кого-то. В особенности кого-то.
9. Не трать время попусту, оно этого не прощает.
10. Не слушай тех, кто будет учить тебя жизни. И меня тоже.

Ճիշտ ու սխալ որոշումների մասին

Միու~
Ասեմ բոլորիտ մեծ ամերիկյան Բարև ու սկսեմ, ինչպես միշտ, մռայլ մտքերս հանձնել համացանցին:
Ու էլի ինչ-որ բանի եմ սպասում:  Չեմ հասկանում ինչի: Ինչ-որ պահի, նշանի, գործողության, իրադարձության, խոսքերի... Կարող ա հենց ինչ-որ խոսքերի, որոնց երկար եմ սպասել, բայց մինչև հիմա դեռ չեմ լսել...
Չգիտեմ: Երևի, ավելի շուտ, ինչ-որ պահի, որ սկսի ամեն ինչ լավ լինել: Փոխվի ինչ-որ մի բան, դեպի լավը:  Չնայած, հասկանում եմ, որ դրա համար ինքս պետք է գործեմ:  Հետույքս բազկաթոռից պոկեմ, կոպիտ ասած:
Մոտիկանում ա ամսի 18-ը: Ինչքան մոտիկանում ա, այնքան ես ավելի եմ տատանվում, մտածմունքների մեջ ընկնում, կասկածում, ծանր ու թեթև անում:
Ինչքան էլ որ ամենինչ նոր ու հետաքրքիր չլինի,  մեկ ա մտքերս ինձ պահի տակ  հետ են տանում: Պահ ա գալիս, որ թվում ա, թե անցյալով եմ դեռ ապրում, հաշվի չեմ առնում իրականությունը:
Կարոտն ա խեղդում:  Տանջում:  Նե~նց եմ բոլորին կարոտել...
Ու հենց այդ պատճառով համոզվում եմ, որ ճիշտ որոշում եմ կայացրել:  Ինչքան էլ չնեղվեմ, հստակ գիտակցում եմ, որ ճիշտ եմ անում:
Ինձ միշտ զգացնումնքները խանգարել են ճիշտ որոշումներ կայացնել:  Երբեք չեմ կարողացել սառը դատել, իմ շահերից ելնելով ինչ-որ բան անել, հաշվի չառնել ինձ համար թանկ ու հարազատ մարդկանց:  Շատ են խանգարում էտ զգացմունքները: Ինչ արած, շատ եմ փորձել փոխել բնավորությունս, բայց կարողացել եմ միայն կարճ ժամանակով "պաֆիգիստ" ձևանալ:
Իսկ հիմա, լինելով մենակ, հասկացա, որ հնարավորություն ունեմ անել այն ամենը, ինչ մինչև հիմա չէի կարողանում:  Առանց ինչ-որ բան զգալու, մտածելու, գնալ առաջ, օգտվել ինձ տրված յուրաքանչյուր հնարավորությունից:  Ինչ-որ մեծ բանի հասնելու հնարավորությունից:
Այս ամենը չի նշանակում, որ ես ձեզ ավելի քիչ եմ սիրում, կամ չեմ սիրում: Ամոթ ձեզ, որ տենց բան մտածեքից:  Բոլորիտ շատ եմ սիրում, նույնիսկ ավելի շատ քան առաջ: Ուղղակի մենակ լինելով, կվերականգնեմ իմ սառը դատողությունը: Ինձ, օրինակ, "պաֆիգիստ" կատուն ավելի էր դուր գալիս: Կարող է պատահի, դուք էլ այդպիսի կատվին ավելի շատ սիրեք...
Միու~ 

Օգոստոսի 32 կամ շնորհավոր սեպտեմբերի 1

Բարև հայե~ր:

Սեպտեմբերի մեկ ա: Նենց տարօրինակ ա: 13 տարի  սեպտեմբերի մեկ էր, բացի էս անգամից: Ոնց որ օգոստոսի 32 լինի: Լուրջ եմ ասում: Սենց լրիվ սովորական, հանդարտ, ես նույնիսկ կասեի անկապ:

Ամեն անգամ սեպտեմբերի մեկից մի շաբաթ առաջ սկսում էի նվվալ, որ չեմ ուզում էտ անտեր դպրոցը/համալսարանը սկսվի: Ո~նց էի զզվում ես էտ պահից, որ սկսում ես գիտակցել որ ամառը պրծավ, հեսա էլի պիտի սկսի նեռվասպան անող առօրյան, դասեր, դասատուներ/դասախոսներ: Ո~նց չէի ուզում գա էտ սեպտեմբերի մեկը: Հետո արդեն մի տեսակ համակերպվում էի, բոռինգ դեմքով գնում դասացուցակ նայում, մտքում ասելով "օքեյ, բռինգ իթ օն...": Մի հատ լավ պահ կար մենակ էտ սեպտեմբերի մեկի մեջ: Չէ, դասարանցի/կուրսեցի տեսնելը չէ: Մի տեսակ կարոտ չէր հասցնում առաջանալ 2 ամսվա մեջ (դա պռասծյատ մինյա սա կարդացով դասարանցիներ կամ կուրսեցիներ :Դ ): Շոպպինգը, ժողովուրդ, շոպպինգը: Չնայած որ, լինելով անբուժելի շապագոլիկ, շոպպինգ եմ անում միշտ և ամեն տեղ, սեպտեմբերի մեկի շոպպինգը մի տեսակ ուրիշ էր: Ոնց որ տետր ու գրիչ առնելու հատուկ օր լիներ: Բա, կատուն սիրում էր գրիչ առնել:

Կատուն ընդհանրապես շատ բան էր սիրում, բայց դրա մասին հետո:

Նենց ստացվեց, որ էս տարի սեպտեմբերի մեկը իմ համար լրիվ սովորական օր դառավ: Մի տեսակ պակասում ա էն ոգևորվածությունը, նեռվայնությունը...

Կյանքում չէի մտածի որ սենց բան կգրեմ: Բայց էս պահին ստեղ նստած ինձ ահավոր մենակ եմ զգում: Սարսափելի մենակ: Ընկերներիս մոտ էլ սեպտեմբերի մեկ ա, բոլորն օֆֆլայն են, համալսարաններ են գնացել:

Ըհըն, էլի սկսեցի դեպռեսվել: Ուրախ պոստ էի է նախատեսել: 

Դե ինչ ասեմ, սովորող մասսա, շնորհավոր :) Ձեզ ուրախ ու հաջող ուսումնական տարի եմ ցանկանում:

Meow~

Տպավորություններ

Բարև հայեր :)
Վերջապես հասա իմ նոթբուքին:  Ոնց որ հարազատ անկյուն լինի էս անծանոթ միջավայրում:
Թռիչքն ահավոր էր:  Դե պատկերացրեք` 6 ժամ դեպի Փարիզ (ինչն իմ համար նորություն չէր), դրանից հետո էլ  11 ժամ դեպի ԱՄՆ:  Միակ փրկությունը ֆիլմերն էին, չնայած 4րդ ֆիլմից հետո 5րդը արդեն չէր ընկալվում: Ընդհանուր ճանապահրը մոտավորապես 20 ժամ խլեց:
Պապաիս տեսա վերջապես, շատ էի կարոտել:  Օդանավակայանից տուն գնալուց անհնար էր հայացքը մեքենայի պատուհանից թեքել: Սիրուն ա շատ: Քաղաքը ոնց-որ 2 մասի բաժանված լինի: Մի մասը փոքր տնակներ և այգիներ են, իսկ մյուս մասը` բարձրահարկ շենքեր, օֆիսներ, խանութներ, սրճարաններ և այլ ժամանցի վայրեր:  Սիրունա~ մի խոսքով:
Տպավորությունները շատ խառն են: Դեռ մի քանի օր ա անցել ու չեմ հասցրել կողմնորոշվել: Տեսնենք, թե ինչ կստացվի: Դեռ չեմ պատկերացնում ինչ կլինի: Ինչ անել, ինչից սկսել: Ամենինչ շատ խառն ա թվում, նոր, անսովոր:
Կարոտում եմ Երևանը: Չէ, քաղաքը չէ, քաղաքն ընդհանրապես չեմ կարոտում:  Ինձ հարազատ մարդկանց եմ շատ կարոտում: Մի տեսակ դատարկ ա օրս առանց իրանց:  Ինչքան էլ շարունակում ենք համացանցով շբվել, մեկ ա, էն չի:
Շատ եմ ուզում ստեղ ինձ տրված բոլոր հնարավորությունները օգտագործել, որոնք, իհարկե, ավելի շատ են ու ավելի ռեալ, քան Երևանում: Բայց ինչ-որ բանից վախում եմ: Նոր սկզբից երևի, կամ ինչ-որ ուրիշ բանից: Ինքս էլ դեռ չեմ հասկանում, լավ չեմ պատկերացնում թե ինչ ա կատարվում:  Մտքերս ու զգացմունքներս խառնվել են իրար:  Մտածել ա պետք: Ինչով էլ փորձում եմ զբաղվեմ, բայց բացի սօադ լսելուց ուրիշ ոչմիբան չի  ստացվում: Կսկսեմ նկարել մոտ ապագայում:  Մուսաս Երևանում ա մնացել, սպասում եմ ինքն էլ տեղ հասնի:
Ու սենց... Դեռ այսքանը: Կատուն բոլորիտ գրկում ու պաչում ա :
Միու~
Չէ, ավելի ճիշտ արդեն
Meow~ 

Ու սենց...

Բարև բլոգ:
Էնքան բան ա եղել էս մի շաբաթվա ընթացքում, որ նույնիսկ չգիտեմ ինչից սկսեմ: Որ ճիշտն ասեմ, մի տեսակ գրելս էլ չի գալիս, նեղված եմ ու մի տեսակ շատ տխուր:
Սերժի համերգն էր: Շատ լավ էր, չնայած որ ինձ դիմացի շարքում բուն իմաստով լանգետ էին սարքել :Դ
Էս վերջի մի քանի օրվա մեջ լիքը ինձ հարազար մարդկանց հասցրեցի տեսնել, փորձեցի բոլորի հետ էլ հավասար ժամանակ անց կացնել, կարոտս առնել մինչև  հետ գամ... Իսկ երբ հետ կգամ դա դեռ պարզ չի:
Արմենիքսցիների հետ շատ լավ օր անց կացրեցինք, գնացինք ջելատո, հետո էլ կանգառում նստած թթու վարունգ էինք ուտում :Դ
Մարմարիկում մնացի երկու օր, իմ ամենամոտիկ ընկերների հետ: Ու Երևան հետ գալը ահավոր էր: Էտ էլ տենց:
Չգիտեմ էլ ինչ գրեմ, վախում եմ սենց դնեմ երկար ծավալվեմ, բոլորի մասին գրեմ, բա որ մոռանամ ինչ-որ մեկին:
Մենակ ափսոսում եմ որ մի հոգու չհասցրեցի տեսնել: Բայց դե ինչ արած...
Որ իմանաի երբ եմ հետ գալիս, կարողա մի քիչ ավելի հեշտ լիներ էս ամենի մեջով անցնելը, որովհետև հիմա էս անորոշությունը չի թողում շնչեմ:
Լավ, շատ չերկարացնեմ...
Գիտեք որ կարոտելու եմ ձեզ բոլորիտ: Մնումա դուք էլ ինձ կարոտեք:
Միու~

Հոգուս վերջին մասնիկը

Ես սովորական մարդ էի: Ապրում էի սովորական օրով, սովորական ժամանակով: Երբեմն ինձ թվում էր, որ իմ կյանքը կանգ է առել: Չկար ինչ որ մեկը, ում հետ ես կկարողանայի խոսել, կիսվել իմ մտքերով: Չկար ինչ որ մեկը , ում ես կկարողանայի վստահել իմ երազանքները , իմ ցանկությունները: Ես ուղղակի չգիտեի, թե ինչպես մարդկանց վստահել: Դա ինձ երբեք ոչ ոք չսովորեցրեց: Ես կարծես , թե ամեն ինչ ունեի: Բայց, ինձ ինչ որ բան էր պակասում: Գիտեք, երբ երկար ժամանակ միայնակ ես լինում, սկսում ես սիրել միայնությունդ, ու երբ հանկարծ քո կյանքում ինչ որ մեկը հայտնվում է, անմիջապես սկսում ես վանել նրան, չընդունել: Քեզ թվում է, որ հերթական անգամ հիասթափվելու ես և աշխատում ես հեռու մնալ այդ ամենից:

Ինձ հետ հենց դա էր կատարվում: Ես չգիտեի, թե ինչ է նշանակում մարդկանց վստահել: Ես վաղուց արդեն մոռացել էի դա: Բայց օրերից մի օր հայտնվեց Նա: Նա սկսեց աշխատել ինձ հետ նույն վայրում: Նա սկսեց ապրել այնպես, ինչպես ես: Նա մտավ իմ կյանք, փոխեց այն: Որքան հիմար էի ես…որքան հիմար էի , այդ վայրկյանին, երբ չհասկացա, թե ինչ էր կատարվում: Ես սիրում էի իմ միայնությունը, և չդավաճանեցի նրան: Ես պահեցի իմ հոգին`իմ ներսում, այնտեղ, որտեղ այն այսքան երկար ժամանակ գտնվում էր: Ինձ թվում էր, որ հենց այդպես էլ պետք  էր:

Жизнь.

Ты же любишь меня!.. Я знаю, любишь.
Несмотря на все мои выкрутасы, ты не хочешь со мной расставаться. Когда я разбиваю вдребезги твою очередную хрустальную мечту, ты молча сгребаешь осколки, ненавидя меня в ту секунду... Ты злишься, но прощаешь мне всё: обманутые ожидания, упущенные возможности, вранье и жестокость. Закрываешь глаза на несправедливость и бесполезность, которые давно уже стали моей визитной карточкой.
Сегодня мне взбрело в голову поскучать... И тебе тоже скучно! Да нет, у тебя почти что депрессия, так влияет на тебя моя мимолетная грусть... Ты всё ждешь, когда же я помчусь вперед, сшибая на пути все преграды?.. Когда я улыбнусь тебе, засияю всеми красками радуги и изо всех сил постараюсь, чтобы ты меня полюбила?... А я не буду действовать в одиночку. Мало того: одна я не способна ни на что грандиозное, пойми же ты наконец!! Я могу лишь пнуть тебя пару раз и стукнуть по голове, чтобы ты и осознала. Я с тобой до самого последнего дня, минутки и вдоха... Да-да! Ты даже дышать без меня бы не смогла.
Сделай меня похожей на чудо, на прекрасную сказку, пока я тебя не покинула!
Давай! Ты же любишь... Прекрати существовать, иначе я отомщу тебе, не забывай, как здорово у меня получается!
Просто живи и бери у меня всё, что только возможно.
Вперед.
Твоя (и ничья больше!) Жизнь.

Կատուն

Շատ տարիներ առաջ մեր բակում մի կատու էր ապրում:  Շենքի բնակիչները նրան չէին սիրում: Հիվանդ և տանջված, նա այս կյանքում սովոր էր միայն երեք բան անել` պայքարել, աղբ ուտել և սիրել: Այս երեք երևույթները այնքան խորը հետքեր էին թողել կատվի վրա, որ նույնիսկ զարմանալի էր, թե ինչպես է նա այդքան դաժան միջավայրում կենդանի մնացել: Մի աչք ուներ միայն, իսկ մյուսի փոխարեն մի սարսափելի վերք էր, որը ստիպում էր շենքի բնակիչներին ամեն անգամ կատվին տեսնելիս զզվանքով գլուխ թեքել: Նույն կողմից բացակայում էր նաև մի ականջը, իսկ ձախ թաթը, որը ջարդվել էր որոշ ժամանակ առաջ, այնքան անհասկանալի անկյունի տակ էր թեքված որ թվում էի թե կատուն անընդհատ ուզում է ձախ թեքվել:  Պոչ էլ չուներ:

Եթե  նրա մարմինը պատված չլիներ  բազմաթիվ վերքերով և սպիերով, ապա կարելի էր ասել, որ նա սպիտակ մռութով շագանակագույն կատու էր: Բոլորը, նայելով կատվին, չէին էլ փորձում իրենց զզվանքը թաքցնել: Բակի երեխաներին արգելված էր կատվին կպնել:  Մեծահասակները քարեր էին նետում նրա կողմ:  Ջրում էին խողովակից, դռնով լղճում նրա թաթերը, երբ  նա փորձում էր ինչ-որ մեկի տուն մտնել:

Կատուն դիմանում էր: Ինչ էլ չանեին մարդիկ, նա դիմանում էր: Չեր փախչում, չեր փորձում պատասխան տալ, ճանկռել:  Եթե ջրում էին, նա խելոք կանգնում էր ջրի հոսքի տակ, մինչև որ այդ զբաղմունքը չեր հոգնեցնում մարդկանց:  Եթե նրա կողմ իրեր էին նետում, նա մոտենում էր և զգուշությամբ, վախենալով քսվում էր  մարդկանց ոտքերին,  մլավում էր, կարծես խնդրում էր, որ գոնե մի փոքր ուշադրություն դարձնեն իր վրա, շոյեն, սիրեն: 

Կատուն չեր հասկանում, թե ինչի  են մարդիկ այդպես իրենց պահում: Ինչ ՞ էր արել այս փոքրիկ կենդանին այդ հսկայական, ուժեղ մարդկանց:  Չէ ՞ որ կատուն սիրում էր մարդկանց: Ինչ էլ նրա վրա չնետեին, նա միևնույնն է շարունակում էր հավատալ, որ կգա մի օր, երբ մարդիկ չեն զզվի իրենից: Կգան, կշոյեն, կսիրեն: Բակի երեխաները կխաղան նրա հետ, և նա կլինի փողոցային կատուներից ամենաերջանիկը: Կատուն հավատում էր: Ասում են, որ հույսը վերջինն է մեռնում, մանավանդ երբ գտնվում ես այնպիսի մի վիճակում, որ ավելի լավ  է ընդհանրապես ոչ մի հույս չլիներ: Չէ, կատուն չէր հանձնվում: Ինչ էլ լինի, նա երբեք չեր կորցնում իր հույսը, հույսը մարդկայնության և բարության հանդեպ: “Ինչի ՞ ինձ չեն սիրում, չէ ՞ որ ես նրանց սիրում եմ:”-մտածում էր խեղճ կատուն:

Մի կորցրեք իրար, մարդուկներ

Լինում են , չեն լինում, այս աշխարհում, երկու փոքրիկ մարդուկներ են լինում`տղա և աղջիկ: Եվ նրանք երազանք են ունենում: Նրանք իրարից շատ հեռու են լինում: Այնքան հեռու, որ դուք անգամ չեք էլ կարող պատկերացնել: Բայց օրերից մի օր, այս մարդուկներից մեկը զգում է, որ ինքը միայնակ է: Չի հասկանում, թե ինչից է: Նա , անգամ չգիտի, որ ինքը միայնակ չի: Այդքան հեռվում, նրա նման ևս մեկ փոքրիկ մարդուկ կա, ով նույնպես չգիտի, որ նա գոյություն ունի: Եվ նրանք շարունակում էին այդպես ապրել, միայնակ, չհավատալով, միմյանց գոյությանը :


Անցնում են տարիներ: Մարդուկները սկսում են հարմարվել աշխարհին, տեսնում են, այն ամենը , ինչ բոլորը, զգում են այն, ինչ բոլորը, մարդուկները ուղղակի դառնում են սովորական: Եվ հենց այդ պահին էլ մարդուկները, դառնում են մարդ: Սովորական մարդկանց նման ևս երկու հոգի են ավելանում աշխարհում: Նրանք արդեն մոռանում են իրենց երազանքները: Ոչ ոք դա անգամ չի էլ նկատում: Նրանք սկսում են ապրել բոլորի նման, սկսում են սիրել, տանջվել, լացել, ժպտալ, սկսում են ուղղակի գոյատևել: Բայց, օրերից մի օր նրանք հանդիպում են: Հեռավոր, ինչ որ անապատում, որտեղ ուրիշ ոչ ոք չի ապրում: Բոլորից հեռու, որտեղ մարդիկ կարողանում են ուղղակի մարդուկներ դառնան: Հանդիպում են, նայում իրար աչքերի մեջ, թողնում և հեռանում: Անգամ չեն էլ հասկանում, թե հենց այդ պահին, ինչ կատարվեց: Իսկ, այդ վայրկյանին, տիեզերքում ինչ-որ մի բան փոխվեց: Ինչ որ փոքրիկ մի բան, որը այնքան հսկայական էր ,որ ոչ ոքի կողմից չնկատվեց: Մարդիկ անցան իրար կողքով: Մարդիկ շարժվեցին առաջ: Անապատը դարձավ քաղաք, լիքը տարբեր տեսակի մարդկանցով:

Ստանդարտ

Նկատե՞լ եք թե ինչ նման ենք մենք բոլորս իրար: Ստանդարտ ենք:
Զգացմունքներն ի նկատի ունեմ:  Ավելի շուտ, թե ինչպես ենք մենք մեր զգացմունքները արտահայտում:
Բոլորս էլ մեր կյանքը ունենք: Մարդ կա տանն ա սիրում նստել, մարդ կա ակտիվ կյանք ա սիրում,  շփվող ա, մարդ կա մենակություն ա սիրում և այլն:  Բայց միշտ պահ ա գալիս, երբ բոլորս նույն բանն ենք զգում: Ուրախանում ենք, տխրում ենք, տառապում ենք, սիրահարվում ենք, լացում ենք:
Բոլորս տարբեր, բայց, միաժամանակ, բոլորս միանման:  Լինումա չէ, կարդում ես ինչ-որ մեկի կարգավիճակը համացանցում, ինչ-որ մեկի գրառումը բլոգում ու ասում "իմ մոտ հենց սենց ա...":
Նույնիսկ մարդիկ, ովքեր իրենց զգացմունքները ցույց չեն տալիս, այդքան էլ ուժեղ չեն: Դա միայն միջոց է հերթական հիասթափությունից խուսափել:  Իրանք ուղղակի չեն ուզում իրենց թուլությունները ցույց տալ, չեն կիսվում մարդկանց հետ:
Բայց երբ որ մենակ ես, ուժեղ լինելու կարիք չկա...
Ստանդարտ են զգացմունքները: Էտ մտքից մի տեսակ սարսափում եմ:
Մտածում ես մեկ-մեկ, որ ոչ մեկ սենց բան չի զգացել: Բայց իրանակում տենց չի: Իրականում նման խնդիրներ  ունեցել է/ունի/կունենա ամեն մեկը: Իզուր չի չէ "ո~նց եմ քեզ հասկանում" արտահայտությունը ասվում:
Մտահոգություններ, ընտանեկան հարաբերություններ, անձնական հարաբերություններ, ընկերներ, ծանոթներ,  կռիվ/"տռագեձիա"...
Այդպես չի՞:
Ու ոչմեկ ոչինչ չի կարա անի: Մենք բնույթով ենք տենց:
Տարբեր ենք բոլորս: Չափազանց տարբեր: Բայց մտքեր/զգացմունքներ արտահայտելու միջոցները բոլորիս մոտ էլ նույնն են:
Նույն խոսքերը, արտահայտությունները:
Ու իրականում հեչ կապ չունի, որ բոլորս էլ տարբեր  ենք մտածում, պատկերացնում և ապրում: Հեչ կապ չունի, որ ամեն մեկը իր յուրահատուկ ձևով ա զգում:
Խոսքերը ստանդարտ են: Բոլորի մոտ են ստանդարտ:
Ահավոր ա...
Միու~

Անիմաստ զգացմունքների մասին

Մոռացել էի արդեն թե ինչ ա նշանակում գնալ քաղաքից դուրս մեծ ու հետաքրքիր շրջապատով: Էնքան ժամանակ ա նոր մարդկանց հետ չէի ծանոթացել, որ ինձ արդեն թվում էր թե ես "антисоциальный" մարդ եմ: Կատարյալ վիքենդ էր:
Գիտեք, պահ ա գալիս որ նենց եմ ուզում "օֆֆ" կնոպկա ունենամ...
Որ ամեն մի տեսակի զգացմունք մի վայրկյանում անջատեմ ու իմ համար հանգիստ ապրեմ: Էնքան էլ շատ են էտ անտեր զգացմունքները, մեկը մյուսից ուժեղ, ցավոտ, անիմաստ, ճնշող: Հանգիստ չեն թողում, խանգարում են նույնիսկ:  Նենց եմ ուզում որոշ զգացմունքները ընդհանրապես ջնջեմ կյանքիցս, ուղղակի էլ չմտածեմ, չզգամ... Ապրեմ օֆֆլայն ռեժիմով, որ ոչ մեկ ինձ չտեսնի, չխոսա հետս, ուղղակի հանգիստ թողնի:
Ազդում են իմ վրա էտ անիմաստ զգացմունքները: Երբ որ գիտես, որ մեկ ա ոչմիբան դա չի փոխի, բայց չես կարում ուրիշ կերպ...
Նենց կուզենաի ընդհանրապես ամենինչի վրա թքած ունենաի, որ ամեն մի արտահայտությունը վրես չազդի, չտանջի, չնեղի...
Էնքան եմ ասել, որ ես պաֆիգիստ եմ, բայց մեկ ա պահ ա եկել, որ չեմ կարողացել ինքս ինձ էլ պահեմ:
Զգացմունքներ-օֆֆ:
Ուղղակի օֆֆ:
Բա երանի չԷ~ր...
Միու~

Խառը~

Ըհըն. դե բարև... թվում ա թե պետք ա ասեմ բլոգ, բայց չէ:
Բարև անքնություն, բարև ֆիզիկայի հին տետր:
Նորից գիշեր, նորից լռություն: Ինչ դժվար ա մեկ-մեկ լինում զգացմունքները ու մտքերը ատահայտել: Զգում եմ է, որ լիքը ասելու բան ունեմ, որ խեղդվում եմ չասված խոսքերից, բայց արդեն կես ժամ ա, ինչ նայում եմ դատարկ սպիտակ թղթին ու մտածում թե որտեղից սկսեմ:
Լավ օր էր: Շատ լավ օր էր: Չգիտեմ ինչի, բայց շատ բարձր տրամադրություն ունեի, ուրախ էի, թեթև էի ինձ զգում: Կարճ ասած մի վիճակ, որն ինձ հետ  այս վերջի մի քանի տարվա մեջ շատ քիչ ա պատահել:
Բայց դե գիտեք "закон подлости" ստեղ են ասել:
Ընդամենը մի քանի խոսք, մի նախադասություն, ու ոնց որ էս օրը իմ հետ եղած չլիներ:  Մաքրեց սաղ դրական էմոցիաները, տակն էլ մնացին էս մտքերը:
Ինչ աննոռմալ մարդ եմ բայց ես:
Իմ ամենամեծ երազանքը իրականացել ա, բայց ես չեմ կարողանում էտ փաստը լիաթոք վայելել: Մեկ-մեկ նույնիսկ մտածում եմ որ ավելի լավ ա չլիներ... Ոնց որ կողքից խանգարի ամենինչին:  Իմ յուրաքանչյուր քայլին:
Կարոտում եմ: Շատ եմ կարոտում տարբեր մարդկանց, ովքեր ինչ-ինչ պատճառներով հիմա իմ կողքին չեն: Ինչ արած, ինձ մնում ա մենակ ատամները ամուր սեղել ու դիմանալ:
Բա... սենց բաներ..
Գնամ քնեմ երևի...
Միու~

Չստացված կադրեր

Գիշեր ա: Շատ հով ու հաճելի գիշեր: Ափսոս չեմ կարողանում քնեմ:  Չեն թողնում քնեմ: Մտքերս: Հատկապես անկապ, անիմաստ ու ուժեղ ցավ պատճառող մտքերս: Մի կողմից գիտեմ, որ ինքս եմ մեղավոր, որ պետք ա միքիչ էլ սեփական զգացմունքները կառավարել իմանալ: Բայց...
Մենակ տեսնեք, թե ինչ թատրոն ա հիմա  մտքումս: Իրական դեմքեր, իրական իրավիճակներ և ոչ իրական ավարտ: Ոչ իրական գործողություններ,  հետևանքներ, խոսքեր, երկխոսություններ:
Այն ամենը, ինչ կարող էր լինել, այն ամենը, ինչ ուզում  էի որ լիներ:
Ոնց որ չստացված կադրեր լինեն էտ պահերը:  Երբ որ նայում ես նկարին, ասում ես "բայց կարաի լավ նկարեի, կարաի պահը բռնացնեի, ու հիմա` ինչ ափսոս, որ չստացվեց, ինչքան լավը կարար լիներ":
Այ հենց սենց:
Երևի թատրոն չէ, սխալ համեմատություն արեցի:  Չստացված կադրեր: Լիքը չստացված կադրեր: Շխկ... ֆոկուսից դուրս ա: Շխկ... լղոզված ա: Շխկ...էլի ինչ-որ բան էն չի: Ու այ տենց լիքը չստացված կադրեր:
Գիտեք, նենց լռություն ա... 4 անց 20 ա: Ահավոր լռություն ա: Մի տեսակ ճնշող, վատ զգացողություններ առաջացնող լռություն ա: Ու հենց այս լռության պատճառով մտքերիս ձայները հազար անգամ ավելի բարձր են լսվում: Ու հազար անգամ ավելի ռեալիստիկ են թվում...
Էս գիշերն էլ սենց փորձեցի "գլորեմ": Մնում ա վաղը ձեռագիրս հասկանամ:
Վերջ, փակում եմ իմ հին ֆիզիկայի տետրը, ԲԳ :)
Միու~

Ոչինչ, կանցնի

Հեչ մտածե՞լ եք, թե ինչ ա զգում խորհրդի կարիք ունեցող մարդը, երբ պատմելով դիմացինին իր հոգու եղած-չեղածը, հույսի ու ջերմ խոսքերի փոխարեն լսում ա "ոչինչ, կանցնի" արտահայտությունը:
Դե պատմեմ, լսեք:
"Ոչինչ, կանցնի":
Չոր: Կոպիտ: Անտարբեր: Անհույս: Նույնիկս հոգու խորքում ինչ-որ բան կոտրող,  ինչ-որ չափով էլ հուսախաբ անող խոսքեր: "Ոչինչ, կանցնի": Մի վայրկյանում ամեն մի տեսակի զգացմունքները ջարդող արտահայտություն: Ես կասեի դաժան արտահայտություն:
Եղե՞լ եք այնպիսի վատ վիճակում, որ չեք կարողացել նույնիսկ ստիպել ինքներտ ձեզ վեր կենալ առավոտյան անկողնուց: Կամ զգացե՞լ եք այնպիսի  մի ցավ, որ թվում ա թե միքիչ էլ ու կկորցնեք ընդհանրապես ինչ-որ բան զգալու ունակությունը:
Կարողա... Տարբեր են լինում իրավիճակները, տարբեր ձև են զգում մարդիկ:
Բայց բոլորիս մոտ էլ տենց պահերին առաջանում ա մոտիկ մարդու հետ կիսվելու ցանկություն, նրանից խորհուրդ լսելու ցանկություն: Պետք ա լինում, որ ինչ-որ մեկը մեզ այդ պահին հանգստացնի, քանի որ ինքներս հանգստանալու ի վիճակի չենք լինում: Ցավից, մտքերից, անորոշությունից, ինչ-որ իրադարձություններից և այլն:
Այ հենց էտ պահին, երբ պատմում ես քեզ տանջող բաների մասին ու մեկ էլ... "ոչինչ, կանցնի"... ու նորից.... "ոչինչ, կանցնի":
Նոր հիասթափություն ու նոր տանջանք: Մթոմ հները քիչ էին:
"Ախր...Ի՞նչը ոչինչ: Ո՞նց թե ոչինչ: Ու ե՞րբ ա անցնելու: Ախր ես հիմա եմ վատ..."-անցնումա մտքովտ էտ բառերից հետո:  Եվ իրոք... Փորձե՞լ եք ապագայի մասին մտածել, երբ ներկայում օդ չունեք շնչելու:
Չի ստացվի, չէ՞:
Իմ մոտ չի ստացվում, ինչքան էլ ապագան վառ ու  խոստումնալից լինի:
Չի ստացվում:
Հա, բան չունեմ ասելու, իհարկե կանցնի: Ամենինչն էլ անցնումա, թեկուզ և հաճախ մեզանից մի կտոր իրա հետ տանելով...
Բայց... "Ոչինչ, կանցնի":
Մի խնդրանք, ժողովուրդ(դե ում նեռվերը որ հերիքեց մինչև ստեղ կարդալ)...մի խնդրանք.
երբ ինչ-որ մեկը ձեր կարիքն ունի, մի ասեք ոչմի բան. ուղղակի գրկեք: Ամուր գրկեք: 
Միու~

Բարև~

Դե ինչ... ասեմ Միու (թարգմանաբար Բարև :Դ) իմ նոր բլոգին ու սկսեմ...
Վաղուց մտածում էի մի հատ էլ բլոգ բացել` սկսել մտքերս մայրենի լեզվով արտահայտել (չէ, ժողովուրդ, մլավելով չէ :Դ ընդամենը հայերեն :Դ) ու փորձել ոչ այնքան մռայլ ու դեպռեսիվ գրառումներ անել ինչպես ԼԺ-ում:  Տեսնենք, թե ինչ կստացվի:

Все будет хорошо

Когда я стану совсем уже психически неуравновешенным человеком с трясущимися руками и дергающимся глазом, меня положат в психиатрическую лечебницу, где-нибудь в тихом местечке, где с нами, психами будут делать то, что захотят, дабы об этом никто не прознал. И я каждый раз буду звонить домой и говорить, чтоб меня не забирали и не пытались отсюда забрать. Потому-что меня все равно забирать никто и не собирается, ведь у меня будет мания величия, будто во мне нуждается весь мир, будто я важная персона, а возле ворот этой психушки будто будут собираться толпы моих защитников с транспарантами, кричащими: "Выпустите царя!". Мне все будет это казаться, у меня появятся якобы моя охрана, мой секретарь, мой агент по переговорам с властями. И якобы мы все с окна будем за всем этим смотреть и тихонько смеяться, посмеиваться над всей этой ерундой, обсуждая эти события. И ласковый медбрат размером 4 на 4 ласково будет мне вонзать очередную дозу успокоительного, когда я начну уже заливаться истерическим смехом. Во рту я буду держать лезвие бритвы, и вращать его языком, у меня будет изрезан весь рот изнутри и немного снаружи, а также уголки рта. Когда я буду пытаться проглотить пищу или выпить горячий чай, то будет раздражаться каждый мой порез, и от этого раны будут воспаляться и разбухать, но я все также буду продолжать вращать это лезвие во рту... потому-что я буду психом. Уголки моего рта каждый раз будут ночью заживать от порезов, а на утро, просыпаясь, я, буду зевать во весь рот так, что они будут рваться вновь и болеть всякое время, когда к ним прикасаешься. Моя нога, в особенности правая, будет постоянно закинута на левую и каждый раз раскачиваться или просто находясь в нормальном положении трястись от нервоза. По ночам я буду просыпаться от боли в ногах, что породят бешеные судороги, да так, чтоб я сваливалась на пол и со слезами на глазах от этого еженочного мучения пыталась расслабить свои мышцы, вонзая в них иглы от шприцов, что я бережно буду прятать под матрац. А днем, ходя по коридорам психушки, я буду шептать себе под нос о том, что абсолютной истины нет, о том, что этот мир зациклен по кругу. А в пустующей тишине вдруг вскакивать на стул или подоконник и орать: "Все будет хорошо".

что если в этот раз...

Когда я была маленькая, я верила, что могу стать кем угодно, кем только в голову придет. Мои мечты не знали границ. Я верила в сказки, в волшебство, и в добрых фей, которые обязательно помогут, если что-то пойдет не так.
Но я повзрослела. Детская вера превратилась в дым. Наступила жестокая жизненная реальность, от которой ни в каких мечтах не спрячешься и которая превратила людей в странных, бесчувственных и озлобленных существ.
Мечты уступили место конкретным целям. Некоторые так и остались в детстве, некоторые вовсе позабылись. Я стала принимать решения руководствуясь логикой, фактами. Взвешивать в себе за и против, стараться не поддаваться чувствам, потому что знаю, никуда они меня не приведут. Стараться быть практичной,  заглядывать в будущее, рассчитывать все возможные варианты.
Я не говорю что это не правильно. Как раз наоборот. Именно так и надо жить, не поддаваясь ничему, что может причинить хоть малейший вред, не обращать внимания на глупые, секундные порывы. Но...
Бредни да?
А вот и нет :)
Просто я кое-что решила для себя.
Нет ничего невозможного. Есть только неподходящее время и место.
Вот что если в этот раз, принимая то ли иное решение, я не буду руководствоваться холодной логикой? Фактами, всякими доводами, что так будет лучше, так правильно и т.д. Что если в этот раз я поступлю именно так, как я чувствую? Может не придется заламывать руки от боли, от мыслей, что так надо было, что я сделала все правильно, и не важно что мне сейчас очень-очень плохо. Что если это именно то, что мне нужно? Что если именно это принесет мне то душевное спокойствие, которого мне не хватает в последние годы. 
Ведь все возможно. И более того, эта возможность была у меня всегда, но я не могла ее разглядеть.Да. Я решила. 

epic fail

ну привет, читатель.
Удивительно. Но человека который был рядом очень долго и причинил немало боли, ты отпускаешь гораздо легче, чем того, кто мог бы быть рядом.  Да вот не сложилось. Не догадались. Хотя о чем там было догадываться.
Страшно. Очень.  От того, что чувства сильно и непривычно отдают болью. Давно такого не было. 
ага.
пройдет.
буду опять пофигисткой/
буду опять забивать на нормальные человеческие отношения/
буду опять учиться хорошо/
ну так это потом.
я зла и измучена. блеать
Я конечно понимаю, что, ну да, вот она-жизнь, вся из себя несправедливая и бла бла бла.... да. это мы уже поняли. Но нахрена мне одно и то же во второй раз? Я про Эйпик Фейл, товарищи. Эйпик Фейл меня приследует.
А я вот проснусь завтра, все осознаю за секунду, и боль в виски ударит. Но это потом...

Есть люди, с которыми нельзя так, как со всеми остальными.

 У вас бывало такое чувство что про вас забыли? Или что вы стали существовать в каком-то параллельном измерении, в котором все, что происходит просто проплывает мимо вас?  Прошлое/вспышка/прошлое. Люди. Лица.  Изменилось все вокруг, или я сама изменилась, да так, что мне себя не узнать? 
Да, вы угадали, опять будет брррред, так что можете не читать.
Поговорить хочется, с близкими мне людьми, да только разговор не клеиться. А может моя депрессивность дошла до таких пределов, что люди шарахаются.  Или я делаю что-то не так. 
Ну а может быть им просто не хочется.

И точка.

Поставил цель - добейся. И точка.
Не слушай никого, кто скажет, будто ты чего-то не можешь.
Если есть мечта, оберегай её . Люди, которые чего-то не могут, будут уверять, что и у тебя не выйдет .
Поставил цель - добейся.
И точка.

ярлыки

Терпеть не могу ярлыки. Людей нельзя раскладывать по полочкам, как почту при сортировке, - проститутка, домохозяйка, святая. Мы так неоднозначны. Страхи, желания, мысли и ситуации постоянно меняют нас, мы текучи, как вода.

(с) Джанет Фитч. Белый олеандр



Улыбаешься и вежлива - подлиза.
Игнорируешь и грубишь - хамка.
Ходишь по клубам - тупая тусовщица.
Ходишь в розовом - гламурная курица.
Ходишь в темном - безвкусица.
Встречаешься с парнями-шлюха.
Не встречаешься с парнями-"туне мнацац", как любят выражаться в народе.
Блондинка - дура.
Брюнетка - стерва.
Нарощенные ногти и ресницы, татуаж - силиконовая кукла.
Без этого - фу, не следишь за собой.
Красишься косметикой - намулёванная овца.
Ходишь без косметики - серая мышь.
Черный лак на ногтях-сатанистка.
Любишь кеды-эмо.
Носишь короткие юбки, кофты с декольте - шлюха.
Длинные юбки и кофты под горло - закомплексованная монашка.
Да идите вы нахрен.

просто так. погода хорошая.

Завтра город проснется, выплеснет себя на улицы, проклянет утро, улыбнется рассвету, вздрогнет от утра и промозглого ветра, 
выпьет чашку кофе, закурит. Кто-то побежит на работу, кто-то опоздает, кто-то будет есть бутерброды, кто-то - пить молоко.
Кто-то стоять в метро, трястись в троллейбусах, кто-то влюбится/расстанется, будет даже может целоваться. кто-то будет листать журналы, а кто-то мирно спать. Кто-то будет в аэропортах/на вокзалах, встречать/ровожать, кто-то будет прощаться, кто-то обниматься, кто-то будет уезжать, кто-то кому-то звонить и писать. кто-то будет разносить газеты, кто-то - считать деньги. Кто-то будет мирно сопеть перед телевизором, а кто-то работать в серых офисах. 
А я пойду повешусь. просто так. погода хорошая.

Оставлю все как есть.

Здравствуй, Жизнь.
а давай будем друзьями? а?
будем также валять дурака.
я буду нести бред, а ты будешь воспринимать всё всерьез.
я буду плакать. а ты будешь меня успокаивать.
давай? а? ну давай?
я тебя любить буду.
и наконец-то заведу кота.
белого или черного.
и буду делать вид, что никого не замечаю.
А мой грандиозный план провалился. 
Ждала я, очень долго ждала отправной точки, когда кажется что все можно будет наконец расставить по полочкам, и не путаться в этом бардаке мыслей, действий, чувств. Когда становиться легче от одной мысли, что спешить некудо, что проблемы можно решать по мере их поступления и важности. "Мечтать не вредно, Анько. Не будет у тебя никакой отправной точки. Не будет и времени подумать. Я свалю все тебе на голову за пару секунд. "-говоришь ты мне.
Именно в тот момент, когда я пью чай и ловлю себя на мысли, что жизнь налаживается, ни смотря ни на что, что все проблемы отложены на завтра и сегодня уже ничто не может беспокоить... 
Именно в этот момент... Ну вобщем, не важно. Оставлю все как есть.

Мысли-убийцы

Мысли-убийцы. Приходят каждую ночь и жрут меня. интересно, сколько так они еще будут? 
К чувствам прилипает что-то до мерзости липкое.
Люди, встречи, какая-то суета. а мысли все жрут. 
И знаете, уж лучше никогда больше и ни к кому не привязываться. Не ждать от людей маловероятных поступков, маловероятных чувств. Вообще нихрена ни от кого не ждать.Нихрена. Не грузить себя надеждами. Да-да. Именно грузить. Накручивать несуществующие образы себе на нервы. Жалкое подобие надежды. Надежды на бессмысленные мечты, которые возникают в воспаленном сознании. Считать что так лучше, будто с надеждами и мечтами легче.
да...ключевое слово будто. 
Ни капельки не легче. А все бессмысленне и больнее с каждой бросившейся с балкона надеждой. 
А какого хрена вообще я чего-то от кого-то жду? Зачем? Разве я не в курсе, что все равно ничего не сбудиться, а мне только хуже. 
От одного факта, что все было бессмысленно с самого начала. А предупреждали... Говорили  "Анько, йуз йор брейн". В отпуске брейн. И пока все эти чертовы надежды не сдохнут все до одной, брейн с отпуска не вернется. 
Секунда. Щелчек. 
И  неожиданно станет похрен безразлично.  И больше не будут летать по памяти осколки битых файлов/атомов/снов.
А мне бы больше ни на  что не надеяться. Не унижать бы себя привязанностям.

90's kid

А вы заметили, как мы повзрослели? Заметили, как поцелуи перестали быть первыми? Что кассеты совсем покупать перестали. Всё теперь в mp3шках, размером с ноготь на большом пальце, а песни в них, уже не бритни?  Как уже не надо спрашивать маму, можно ли покрасить ногти? Как нам тоже пришлось узнать ,что такое смерть, что такое терять, забывать, выбрасывать, оставлять позади и запирать дверь. На ключи запирать. Свои собственные. И как мы привыкли к этому, как реакция становиться все безразличнее, что мы с гордотью, а иногда и с грустью называем пофигизмом? Теперь можно ложиться под утро, вставать через час и просить сочувствия, что так мало спал. Можно ругаться плохими словами и отдавать плюшевых медведей и старые, потёртые на коленках от бесконечного ползания по полу, штаны в детский дом. Уже глупо играть в «пройди по комнате, не наступая на пол» и «прятки», мебель рискует развалиться, а шкаф не вместить нас. Как-то забылось, как когда-то изображали из себя космонавтов, индейцев и принцесс, куда-то запропастились все старые куклы, которые, казалось, не могут надоесть. Телефонных звонков ждёшь все реже, выключаешь телефон всё чаще, разочаровываться в людях всё привычнее, а покупать дорогие сумки – всё логичнее. Теперь никто не спрашивает, что Дед Мороз подарил на новый год, а только ищешь новые и новые работы, где зарплата больше и больше. В загран поспортах так много разноцветных штампиков, а в сумке всё меньше ирисок в ярких обёртках. Мультики пылятся в шкафу, никто их уже не пересматривает по десять раз за день. Радоваться солнышку всё сложнее. Лето – это не «никакой школы!», а Турция-Египет. Появилось столько интересных слов: институт, экзамены, сессия, стресс,  любовь, использовать, забыть... но они так быстро надоели. Искренность где-то потерялась. И "детство" для нас теперь слово, означающее что-то далекое, но несомненно теплое и радостное, по сравнению со словом "сейчас". Заметили? Да? И я…и, знаете, стало страшно. 

Люди разные.

Люди разные. Со всеми разные. 
Иногда думаешь – какой подонок, а этот подонок собак бездомных подкармливает. 
Не бывает плохих и хороших. Я делю людей на два типа – нравится человек и не нравится человек. У каждого из нас в душе есть добро. Только растрачиваем мы его на тех, кому хотим его отдать, подарить, положить у ног. А на кого-то равнодушно смотрим, закрываемся цинизмом и не оборачиваемся. 
Каждого человека есть, за что уважать и осуждать. Только каждому человеку в глубине души абсолютно наплевать на чужое уважение/осуждение. 
Поэтому, какой смысл говорить о том, что человек тебя не достоин, что ему не нужно верить, что он плохой. Это с тобой он такой и для тебя хочет быть таким. А со мной, например, другой. Потому что… 
…Люди разные. Со всеми разные.(c)

4.30

В 4.30 утра есть нечто такое, что уже не позволяет лечь спать, если не сделать это раньше.  Пара горящих окон в соседнем доме похожи на воспалённые глаза, пялившиеся в компьютер, вместо того чтобы по-человечески поспать.   
В 4.30 иногда хочется почитать. Что-то заумное, интересное. Погрузиться в книгу и совсем не думать о том, что надо срочно ложиться спать, иначе опять просплю первую пару, а то и вторую, а потом и вовсе забью на универ.  
В 4.30 кроме меня не спят только в тех двух окнах. А я читаю. 
А в 5.30 тоже хорошо, но уже не так.  
В 5.30 начинают лезть всякие мысли, картинки в голове изображают то, что могло бы быть если бы. И так по кругу.  Мысли. Картинки. Мысли. Картинки. Много мыслей. Совершенно никому не нужных. И недочитанная книга. 
Будильник. Новый день. И голова должна быть ясной.

сахар мимо чашки

А Вам знакомо то чувство перед экзаменом, что вы абсолютно ничего не знаете по предмету, а голова у Вас целый день была забита совершенно неуместными мыслями? мда. Вот она. Маразматичность ситуации. И все ничего, а сдавать-то надо. 
А теперь немного о маразматичности и мыслях.
Огранизм совсем офигел, отказываеться спать. И думает очень много. Лишнего думает. Мечтает в последнее время тоже очень много. И опять лишнее.  Мысли разные,  болезненные. А мечты.. Хм, нет, скорее надежды. Пустые, необоснованные, глыпые. И ведь совсем не страшно что они не сбудуться, просто тепло от них. Легче как-то. Призрачные, ни за что не держащиеся, высоко над головой, как ночные фонари. 
Никак не могу привыкнуть к некоторым моим новым привычкам и поступкам. 
Странно ставить точки в предложениях жизни, которым никто не придумал конца. Странно осозновать, что наконец смотришь с широко открытыми глазами вперед, а не надеешься поймать в темноте силуэты прошлого. А силуэты до сих пор маячат рядом, теребят нервы, но задеть так как раньше, больно и глупо уже не могут.  Значимость у них маленькая. 
Странно все это. И хорошо. 
Появляютя планы. Много планов. Заумных. И самое главное растет стремление к реализации этих самых планов.  Да ну, не получилось, начнем сначала. Никуда я не тороплюсь.  Просот не хочу деловитости. Хехе :)
Хочется отдельно написать о каррент мюзик. Я не фанатка Аббы, но не могу не пересматривать по 3 раза в день Мамма Мию. Вот оно, настроение! А Мэрил Стрип легким движением бедра старается спихнуть Хелену Боэм Картер с поста  "самая любимая актриса"..
Вот так. Можно уже идти заниматься(бороться с бредовыми мыслями). Завтра экзамен, а я ничего не знаю. В лучших студеньческих традициях :)
И спать хочеться. Спать а не ерунду читать пол ночи, в надежде, что выпадет именно то что читала. Не выпадет, йа-то себя знаю :)
Я знаю, что он в баночке, баночка в ящике, ящик на кухне.  Но я определенно чувствую запах кофе. 
Удачи тебе, Анько, со всем твоим идиотизмом :)