To someone fictional, yet so real

I’ll be a story in your head. But that’s ok, we’re all stories in the end. Just make it a good one, eh? Because it was, you know, it was the best…A daft old man who stole a magic box and ran away.

When I was 15, I accidentally came across a very strange tv show, that russian cable was showing. I remember certain moments, a strange story line that made absolutely no sense, with not a single familiar face as I had no idea who the actors were. Yet, somehow, I watched it. There was a blue police box and a man in a leather jacket who claimed he was an alien, a girl that ran away with him to have adventures in the outer space. It was really strange, you could say. And then, with very little internet available at that time, and having barely no info about the screening times, I never came across  it again. I forgot about it. 

I joined tumblr 4 years ago. Being immediately sucked into multiple major fandoms, I kept seeing the posts, gifs and screen caps from a visually stunning tv series, that immediately caught my eye. However, for some reasons, I kept putting off watching it.

I knew soon I was gonna end up watching it. And I did.

I remember turning on the first episode of the series and for a split second my heart stopped. It was that tv show. That very same episode I watched by accident almost 7 years ago. It was Doctor Who.

It kicked me into my childhood, restored all the feelings I had while watching it for the first time, having no idea what was going on, but still somehow knowing that it will grow into something more than just a random tv show I stumbled upon 7 years ago. Honestly, it felt like home. 

From the very first moment, I knew I was sold. Being someone who was already so emotionally invested in fictional characters, I knew there was no going back for me. In 2 short weeks I sprinted through 5 seasons, watching all of Chris's and all of David's episodes. I thought that the worst thing that could ever happen was David and Billie leaving the show, which left me absolutely drained and empty, as saying goodbye to one of my favorite fictional characters that literally kept me going through some hard times I was having back then was like losing a family member. Ten was My Doctor, I was so in love with him. I couldn't bring myself to continue the series, thinking I could never even give a chance to the new one that was coming to replace him. 

I was so wrong. 

I found My Doctor all over again. So childish, and yet so dark, with an infinite sadness in
his eyes. A Mad Man in a Box. From the moment The Tardis crashed into Amelia Pond's backyard, from the first time he put on a bow tie, declaring it was cool, the first time he put a fez on his head, the first time he smiled, the first time he laughed and the first time he cried at a loss of a dear friend. From all those first times, all the way to Trenzalore. 
And this is how this chapter ends. You straighten your bow tie one last time. 

And I feel like Amy Pond, who waited for you so long and patient, who believed in her imaginary friend, and now has to say her last goodbyes. You were My Doctor. And always will be. Throughout these 3 years, you took me on incredible adventures, even if I was sitting in my room in front of my computer screen. You were always there, just a mouse click away from me, ready to take away all the sadness of reality. And I will remember you and always think of you fondly.  
I still can't bring myself to say goodbye to you, while your face starts glowing gold. How can I say goodbye to someone who inspired me so much and made me happy. To someone fictional, yet so real. To someone I deeply love. 

Thank you, Raggedy Man. 

Thank you for reminding me to be magnificent, for teaching me to see beauty in everything in the universe, to appreciate little things. Thank you for being a good friend, for being there, when barely anyone was, for making me laugh and cry, for making me feel things I never knew I'm able to feel. I'm choking on words with the feeling that I haven't said enough. 

      Thank you, Eleventh, we're all, indeed, stories in the end.

      And thank you, Matt Smith. 

      

P.S. Bow ties were never cooler.

...

Մոտ մի տարի ա, կամ նույնիսկ մի տարուց ավել, ինչ բլոգիս չեմ կպել:

Ինքս էլ չգիտեմ ինչի, բայց հաստատ գիտեմ, որ հիմա ունեմ առիթ նորից վերադառնալու, քանի որ  ինձ շատ հարազար մի մարդուն ասելու բան ունեմ, ու ֆեյսբուքի ստատուսի մեջ էտքանը տեղ չի անի:

Արդեն 3 տարի ա (հա որ? 3? ճիշտ եմ հաշվում?), որ ինձ էս աշխարհում ամենա-ամենա-ամենա մոտիկ մարդկանցից ես (ու իրանց կարելի ա հաշվել մի ձեռքի մատների վրա): Չգիտեմ անկեղծ ասած, ոնց ես ինձ դիմանում, բայց փաստ ա, արդեն 3(?? :Դ) տարի ա դիմանում ես իմ սաղ նվվոցներին, իսծերիկաներին: Ամենինչին, կարճ ասած:  3 տարվա մեջ քո հետ անց եմ կացրել 2 ամառ, ու չեմ պատկերացնում առանց քեզ մնացած բոլոր ամառները: Առանց չատում նվվոցների,  առանց իրար հույսեր տալու, հանգստացնելու, համոզելու, առանց իրար դժբախտությունների վրա հումոր անելու(:Դ), առանց քեզ գործի պեչենի բերելու,  որ սոված չմնաս սաղ օրը, առանց քո մազի հարդուկի(:Դ), առանց բուռն քննարկումների, վերլուծությունների, առանց երեկոյան զբոսանքների, առանց ձեր տուն գալու,  առանց Ափթաուն գնալու, առանց բոլոր տխուր ու ուրախ պահերի.

Ու էլի մի քանի էջ այ սենց առանցների, որոնցից կեսը հիմա մտքիցս թռել ա. 

Ու կապ չունի որ էտ 3 տարվա մոտ 70%-ը քեզանից հեռու եմ եղել, ու չեմ կարողացել լիարժեք ընկերուհի լինել, որ փորձել եմ հեռվից հեռու քո հետ լինել:
Ու գիտեմ, որ նույնն էլ դու ես իմ համար արել, ու իրականում ոչ մի խոսքեր, ոչ մի պոստեր չեն կարա արտահայտեն թե ինչքան եմ ես քեզ շնորհակալ, որ իմ կյանքի ամենադժվար պահերին միշտ կողքիս ես եղել ու աննկարագրելի օգնել ամեն ինչում: 

Գժական ամառ էր: Ու իմ տոմս առնելու ու գալու պատճառներից մեկը դու էիր( ու կլինես բոլոր եկող ամառներին):
Շնորհավոր Ծնունդտ: Ուզում եմ, որ միշտ լինես սենց բարի, նուրբ: Լինես երջանիկ, անկախ ամենինչից, լինես ուրախ, միշտ լայն ժպտաս ու չհուսահատվես: Իմացի որ ոչմիբան արժանի չի քո տխրության, ու որ կան մարդիկ, ովքեր քեզ անսահման սիրում են:

Ու ինչպես միշտ, մտածածիս ու զգացածիս սկի 90%ը չկարացա գրագետ հայերենով արտահայտեմ :Դ
Գրկում եմ, պինդ:
Միու~

Անավարտ

-Կորի՛ր այստեղից-մռմռթաց նա:
Կատուն մի արհամարհական հայացք նետեց նրա վրա: Դանդաղ շարժվեց դեպի սենյակի խորքը՝  պոչը պատին քսելով ու կարծես ասելով "սա իմ սենյակն է, ես այստեղ ապրել եմ ու կապրեմ":
-Զզվում եմ կատուներից-շշնջաց նա:
Ամենաշատը նրան ջղայնացնում էին կատվի՝ քննադատությամբ լցված կապույտ աչքերը: Նրան թվում էր, թե կատուն նայում է իրեն և ասում "Ես հետևում եմ քեզ. ես ամենինչ գիտեմ. ես պահում եմ քո բոլոր գաղտնիքները, մի մոռացիր այդ մասին":
Կարծես կատվի այս փոքրիկ մարմինը տեղավորում էր իր մեջ բնավորության հազարավոր անհասկանալի գծեր: Խորամանկություն, ստորություն, կեղտոտ հնարքների մի հավաքածու, որոնցից սարսուռ էր անցնում ողջ մարմնով:
Կատուն նստած էր օջախի դիմաց, պատին գցելով գորշ ստվեր: Հետևում էր նրան ձանձրացած կապույտ աչքերով,  ականջները գլխին սեղմած:
-Դուրս կորի՛ր, ասում եմ քեզ-գոռաց նա, չդիմանալով այլևս այդ կապույտ հայացքին:
Կատուն միայն ուշադիր նայում էր նրան, "չափում" ձանձրացած մեծ աչքերով, ինչպես մի չնչին խոչընդոտ իր ճանապարհին:
Գնալ կատուն չի պատրստվում:
Այս ամենը արդեն ծիծաղելի էր դառնում նրա համար: Բրդի մի կտոր: Ընդամենը բրդի մի կտոր, սակայն լցված այսքան ատելությամբ:
"Դու ես գնալու իմ փոխարեն"-ասում էր կատվի հայացքը-"Եվ երբ որ քո հետևից դուռը շրխկա, կսկսվի փոթորիկ: Փոթորիկ, որից դու չես կարողանա փրկվել."-ասում էր ժպիտը կապույտ աչքերի խորքում-"Իսկ ես կմնամ այստեղ, հաստ պատերով պաշտպանված, որովհետև այս ամենը իմն է: Նույնիսկ այդ աթոռը, որի վրա դու հիմա նստած ես, իմն է:
Իսկ դու կորիր այստեղից"
Բարձր դղրդոցով մեծ պատուհանների վրա հասավ անձրևը:
-Փոթորիկ...-վախեցավ նա, չիմանալով, որ կարդում է կատվի մտքերը:

Շարունակությունը կարդում ենք այստեղ.

Don’t kiss him

1. There will be several days that you daydream about stepping in front of a city bus. Don’t. It will not be beautiful. It will not be brave. It will be selfish. It will be broken. Your mom will cry.

2. Don’t write for him. Write for you. Write for others like you. Write so the one who thinks about stepping in front of public transportation doesn't. Don’t be selfish.

3. When you force yourself to sleep and it doesn't come - get up. It doesn't matter that it’s 3 am. There will be other 3 ams. Take a shower. Take two. Wash him out of your hair. Write a poem. Read the same book you've read 202 times again. Maybe the 203rd time might tell you something different. Don’t stay in bed - you will think about the bus again.

4. Don’t kiss him because he’s broken. Don’t kiss him because his laughter never reaches his eyes. Don’t try and fix him. Fix yourself first. Be selfish. He can’t save you.

5. Date yourself. Take yourself out to eat. Don’t share your popcorn at the movies with anyone. Stroll around an art museum alone. Fall in love with canvases. Fall in love with yourself.

6. Dress up and wear red lipstick and get drunk with your friends. They’re the ones that will pick you up. Don’t kiss him. Don’t fall asleep on strange couches with strange boys. When his hand slides up your dress walk away. Don’t kiss him. He can’t save you.

7. Get another tattoo. Get five more. Get another hole in your ear. Don’t listen to your dad. You will still be able to get a job. Get ‘fuck you’ tattooed in tiny letters on your hip.

8. When you feel the yearning for a new city - start over. Take 200 bucks and three suitcases. Work anywhere that will have you. Meet strange people and forget your name. Call yourself Ruby. No one will know the difference. Remember to call your mother. Don’t be selfish. Come home when you find yourself with strangers in a small one bedroom apartment.

9. Don’t whisper evil things into your own ear. Other people are going to shout them at you. Be your own hero. 

10. Don’t step in front of a city bus. It will not be beautiful. Live. Stay up all night. Live. See shitty local bands with a friend. Wear a different band’s t-shirt. Live. Wake up. Staying in bed all day is not poetic. And don't kiss him.

Этюд в пестро-красных тонах

Холодный январский день закончился потоком снега, падающим с мрачного неба на старый дом. Том сидел, откинувшись на спинку большого потрепанного старого кресла. Его взгляд скользнул по собственным длинным  белым пальцам, бездумно вертевшим фамильное кольцо, но не задержался на них, а скользнул дальше по старинной и дорого обставленной комнате, к длинным шторам на окне. Тяжелые, красные шторы с затемненными от пыли складками выглядели изрядно потрепанными. 
Покрывающий полы толстый слой пыли взвился в воздух, возвещая, что холодный ветер все-таки пробрался в дом. Том поднял голову. Зажечь камин? Или оставить это место нетронутым и тихим, каким он его запомнил. Запах пыли казался сейчас почти ощутимым. Этот старый прогнивший дом принадлежал раньше его отцу. Он хотел сжечь все это место, очистить хотя бы кусочек мира от мерзких воспоминаний. 
Впрочем, ненавидеть собственный дом целиком дело пустое, он хорошо понимал — у него никогда не будет другого, и он не поддавался столь глупому чувству. Приют вовсе не был его личной тюрьмой, откуда его забрали и дали шанс на новую жизнь. Но уйти — еще не значит оставить. Ведь тьма, порожденная душой страдающего ребенка, объяснялась в два счета, а рожденная совершенной природой — не объяснялась никак.
Зловеще блестящие в свете луны красные шторы – всё, что осталось от столь ненавистного им родительского дома.
Он любил эти красные шторы. Любил прятаться за ними часами, воображать, что за ними есть портал в другой мир. Мир где ему хорошо и уютно. И красный внушал ему какое-то возвышенное от всех остальных чувство. 

И сейчас, всматриваясь в эти пестро-красные шторы, он с отвратительной ностальгией вспоминал себя. 

Снежные хлопья били в окна и таяли от соприкосновения с теплыми стеклами, сползали вниз, создавая иллюзию дождя. 
Он не любил красный. Точнее у него просто не было никакого любимого цвета, и это всегда казалось ему естественным. Красный он не любил, он придавал ему значения и ассоциировал с собой, с тем, как у него все сложилось. 

Он никогда не был таким, каким его представляли, никогда. Абсолютное зло, одинокий тихий ребенок и тот, кто опасен с пеленок — это не он. 

В глубине души, не напоказ, он всегда был с той, другой стороны: не такой веселый и жизнерадостный, не такой популярный и простой, но все же обычный. 

Они знают лишь басню, не быль. Его друзья, точнее предшественники — они тоже знакомы с одной лишь сказкой, названной в его честь.

И в этой сказке, как и в жизни, у него сегодня день рождения.

Он мог быть плохим ребенком — и был им. Не улыбался, когда все улыбались, и хохотал, когда все рыдали. Ему никогда не хотелось помочь страждущим, а тушка раздавленной кошки на мостовой не вызывала в нем никаких чувств, кроме желания прикрыть нос и поморщиться.

А каким еще он должен был быть?  В приютах нет добрых детей. Она, доброта, во всех погибла смертью храбрых, и из тех, с кем ему довелось быть знакомым, сердечным казался один только завхоз, да и то по причине своего слабоумия.

Еще тогда маленький озлобленный мальчик решил про себя. Раз он настоящий не нравился окружающим его людям, то это никакая не беда — он с легкостью станет другим.

Он смеется. Громко, надрывно, оглушающе. Смех отражается от каминных плит, от пола, потолка, и поглощается красными шторами, в которые он вглядывается уже много часов.

"С днем рождения, Том"-шепчет он про себя, поджигая край пестро-красной материи. 

Written for a very special person.

"Happy Birthday, Anahit. 

This is the least I can do from across the continent to make this day special for you.

I love you and miss you a lot. 

All the best is yet to come.

:*"

Lazarus Rising

 “What the hell are you?” Dean hissed as the man brushed off the salt and gunpowder shot into his chest.
“My name is Castiel.”
“Yeah I fucking got that after you burned out my friend’s eyes. What are you?”
Castiel stood in front of the hunter, utterly at ease despite the fact the man was reaching for a knife or whatever else he thought might save him. His eyes found Dean’s and sapphires turned to opals. Dean staggered back.
“You’re a fucking demon?” He was shouting, voice reaching an octave it hadn’t hit since he was 13. He was a demon. A fucking demon pulled him out of Hell and had waltzed through all their traps.
“Not quite. I might have fallen, but not that far, Dean.”
“Start explaining, damn it.”
“I’m an angel, albeit a fallen angel, but an angel none the less.”
“I don’t believe this…” Dean ran a shaky hand through his hair. “An angel? There’s no such thing as angels.”
“Demons and monsters, you can believe in those, but not in me?” He tilted his head and the lights flickered until dark, shadowy wings stretched out over the walls. “You’re important, Dean. My brother wanted you here, on earth.”
“And who the hell is your brother?”
Castiel smiled and it seemed oddly stretched across his face, like he wasn’t sure how it was done. “He is the Morning Star, but you might know him as Lucifer. He’s ready to meet you.”

by Kaitie, my Gishwhes team mate and a good friend, for Gishminions 2013 Secret Santa.
Happy New Year, dear and thank you <3