July

Աաաաաա~ ամառ, պրիտառմազի :Դ բան չենք հասցնում հասկանալ :Դ
Հունիսը թռավ, չհասցրեցինք ասել "ուռաա~ ամառ ա եկել". Մի տեսակ ահավոր արագ ա վերջերս սկսել ժամանակը թռնել, չեմ նկատում ոնց ա անցնում, ինչ ա լինում էտ ընթացքում:
Զբաղված եմ մենակ հետագայի համար պլաններ կազմելով, մանրից մոտենալով էտ պլաններին, իսկ ներկան անցնում գնում ա մատերիս արանքով, ոնց որ իմը չլինի:
Բա որ իմը չի, բա էլ ումն ա? Ում կյանքով եմ ես հիմա սենց անգիտակցաբար ապրում,ում երազանքների/նպատակների հետևից եմ ընկած?
Մի տեսակ սկսել եմ ինքս ինձ չճանաչել: Հաճախ մտածում եմ "բայց մի րոպե, ես սովորաբար սենց իրավիճակում ինչ կանեի..." ու իմաստը կայանում ա նրանում, որ դա ինձ դուր ա գալիս :Դ Իմ կարծիքով մարդիկ չեն փոխվում: Փոխվում են կարծիքները, իրավիճակները, պահվածքը, կարող ա նաև մտածելակերպը: Բայց մարդիկ չեն փոխվում:
Ես էլ չեմ փոխվել: Ուղղակի պահի տակ ինձ չեմ ճանաչում :Դ
Միու~

Երազի հետքերով Մաս 2

• • Սկիզբը կարդում ենք այստեղ.
    Ավարտեց Ստելլա Բարսեղյանը.
    
    
    Անտանելի մթություն,մեջը կանգնած մեկը, իսկ այդ մեկը, մեկը ,որ բնավ անծանոթ չէ: 
    Ծանոթ է նաև այդ մեկի բույրը,ոչ-ոչ,դա օծանելիք բույր չէ, դա նրա մարմնի բույրն է,որ ինձ շտապում է անդունդ գլորել:
    Մոխրագույն այդ բույրը,որ միշտ էլ քթիս ծայրին է եղել,այօր ինչպես երբեք ինձ շատ մոտ է,շատ մոտ է ու էդպիսով շատ սարսափազդու:
    Մեկ քայլ եմ անում,երկու,երեք,երկարացնում եմ ձեռքս,դիպա, ես նրան դիպա:
    Չեմ զգում ոչինչ, ասես մատներս կորցրել են շոշափելու ու զգալու իրենց կարողությունը, սուր ծակոց եմ միայն զգում մատներիս ծայրերին:
    Փորձեցի ավելի մոտենալ, այն չնչին բանն էլ ,որ զգում էի,հանկարծ վերացավ:
    Լսում էի միայն ոտնաձայներ, ոտնաձայներն էլ էին անգամ ծանոթ:
    Գնում էի ականջս այդ ձայնին դրած,լարվել էի ամբողջ մարմնով, դողում էի,այդպիսի լարվածություն անգամ հարսանեկան առաջին գիշերը չէր եղել մոտս, սա ավելին էր քան լարվածությունը:
    Հանկարծ ևս մի դուռ դեմքիս բացվեց, փոքր ինչ լուսավոր էր, բայց պատկերը կրկին աղոտ էր:
    Նկատեցի,հեռվում նստած էր սևազգեստ մի տղամարդ,այդ նույն բուրմունքով տղամարդն էր, վազեցի նրա մոտ, ինչքան մոտենում էի նրան,այնքան նա հեռանում էր,կարծես զգուշացներ ,որ լավ բան չի սպասում ինձ,իսկ ես համառորեն ավելի էի արագացնում քայլերս.
    Լսվեց բարձր ճչոց.
    Հևիհև վազող այդ աղջնակը չկարողացավ ժամանակին կանգ առնել և ընկավ անդունդը:Մարմինը հավասարվեց հողին,ամեն ինչ գորշ էր այնպես,բայց նրա գեղեցիկ դեմքին դեռ հարցական ժպիտն էր լողում:
    Միայն սևազգեստ այդ տղամարդը մոտեցավ նրան,գրկեց հալչող մարմինը նրա ու տարավ պարտեզ,ծիածանաշատ մի պարտեզ.ամբողջ ճանապարհին կրկնելով. "Սա մի սարսափ երազ է աղջիկս,դու շուտով կարթնանաս,չես հիշի ոչինչ,կլինես փոքր ինչ վախեցած,բայց մի բան քո գիտակցության մեջ անպայման կտպվի ` Պետք է ժամանակի հետ ընկերանալ, նա է կյանքում քեզ քո քայլերը թելադրում:"

Երազի հետքերով Մաս 1

Դանդաղ վեր եմ կենում գետնից, փորձելով հիշել, թե ինչ է պատահել: Ոնց եմ ստեղ հայնտվել? Որտեղ եմ ընդհանրապես?
Մեծ, հսկայական սենյակ: Քամի, վառարան, փայտե հատակի ճռռոց: Եվ լռություն:
Փորձում եմ հիշել, լարում եմ բոլոր զգայարաններս: Չի ստացվում: Մթություն: Անհայտություն:
Քայլում եմ սենյակով մեկ, փորձում գտնել ծանոթ իրեր: Կամ ինչ-որ բան: Գոնե ինչ-որ բան:  Այ եթե պատերը մոխրագույն չլինեին բավականին հաճելի սենյակ կլիներ-մտածում եմ ես, հերթական անգամ շրջելով սենյակում: Վառ կարմիր գույնի վարագույրներ կախված հսկայական պատուհաններից,  կաշվե կահույք, փայտե պահարան, լցված հին գրքերով: Եվ մոխրագույն պատեր: Ճնշող պատեր, որոնք կարծես թե իրենց մեջ են քաշում սենյակի ողջ գույները, տաքությունն ու գեղեցկությունը:
Չէ, ստեղ ոչինչ չկա-մտածում եմ ես, շարժվելով դեպի դուռը:
Դուրս եմ գալիս:
Մեկ այլ սենյակ:  Ծանոթ սենյակ: Ես այստեղ եղել եմ: Շատ շուտ: Լույսերն անջատված են և շատ ցուրտ է, չնայած որ ես սովոր էի տեսնել այս սենյակը վառ լուսավորված և մարդկանցով լի: Առաստաղից կախված փոքրիկ ջահը տարորինակ շողքեր է նետում պատերին նկարելով երևակայությունը գրգռող պատկերներ:
Դուռն է ճռռում, ու չգիտեմ ինչի ես զարմացած չեմ որ սենյակի մեջտեղը կանգնած է ինչ-որ մեկը:


Կշարունակի Ստելլա Բարսեղյանը <3

Շարունակություն

Սկիզբը կարդում ենք այստեղ.
Ավարտեց Ստելլա Բարսեղյանը.


Անձրևի կաթիլները դղրդոցով բախվում էին լուսամուտին,ինչպես կատվի մտքերը նրա գլխում էին զրնգում:
Կատուն ,ասես ոչինչ էլ չէր եղել, նստած էր իր տեղում,թագավորական կեցվածք ընդունած այդ կենդանին,որ մարդուց էլ ավելին էր տեսնում, լավ էր հասկանում,որ նա է տերը այս ամենի:
- Փոթորիկ, դրսում փոթորիկ է, ներսումս փոթորիկ է, իսկ այդ գորշ կենդանին ինձ հետևում է իր ծանր հայացքով:Բայց մի բան ինձ չի թողնում նրան դուրս շպրտել,մի բան ինձ պահում է:
Զզվում եմ կատուներից,- անընդհատ կրկնում էր նա,- զզվում եմ կատուներից:
Իսկ կատուն շարունակում էր նույն հայացքով խոսել նրա հետ. “Դու չես կարող ինձանից զզվել, ես քո մի մասնիկն եմ,ես դու եմ,դու ես եմ, այդ ես եմ քեզ այստեղ պահում, առանց ինձ դու ոչինչ ես, այդ ես եմ քեզ թույլ տալիս իմ սենյակում ապրել, այդ ես եմ ամեն օր քո մտքում գալիս,այդ ես եմ քեզ ապրելու ուժ տալիս”:
- Կատու,կատու,կատու,միայն այս բառը լսելիս դողում եմ,իսկ փոթորիկը տրամադրում եմ միայն ավելի վատին:Կատու ո՞վ ես դու, որտե՞ղից ես դու,և ի՞նչ ես ուզում ինձանից դու:
Մինչ նա կմտորեր այս մասին, կատուն կամաց վեր կկենար ու հստակ քայլերով կմոտենար նրան,կպառկեր կողքին,իսկ պոչը կքսմսեր նրա ոտքին:
Մի պահ կտրվելով իրեն անդունդը տանող իր մտքերից նա նայեց ուղիղ կատվի աչքերին,ծանոթ բան զգաց,մի կայծ դուրս թռավ կատվի աչքերից, աչքերը կապույտ էին, երկնքի նման կապույտ, բարձր ու անհասանելի.նույն կապույտը վերջին անգամ նա տեսել էր իր աղջկան հողին հանձնելիս.
Կատրինի աչքերն ուներ կատուն…

***

Я люблю свое поколение. За то, что они, рано повзрослевшие,  вопреки плевкам критиков и скептиков, еще способны делать что-то: фотографировать, писать, рисовать,  учиться и вляпываться так, как никогда в истории. Писать дневники,  равняться на моделей, любить гениальных наркоманов, искать в себе, в окружающих таланты. Разбивать лбы и задранные носы, но не сбивать колени, ибо молодые да гордые. Делать из уродства красоту. Выворачиваться наизнанку в блогах, взахлеб в тишине, навзрыд в толпе. Способные много простить только лишь за то, что перед  нами личность. Это наше поколение вернуло принцев,  заново придумало их. Мы читали Пушкина и Достоевского, Паланика и глянец, мы слушали Кобейна. Нам есть к чему стремиться. Бешеные потоки информации и энергии, которые не только сквозь, но и внутри. Поколение татуировок, лирики и тотального рока. Мы ценим прошлое и благодарим за это "до". Поколение кофе и сигарет-штампов, которыв станут символами. Культ тепла, заботы и нежности в мире грязи, лицемерия и равнодушия. Страх одиночества и умение пользоваться им.
Поколение падающих в пропасть, но ведь это тоже полет...