Դպրոցական մոծիվներով գրառում

Գիտեք, համարյա ոչմի բան չեմ հիշում իմ դպրոցական կյանքից: Երևի հենց նրա համար, որ էս 4 տարվա ընթացքում փորձել եմ ինչքան հնարավոր ա հեռու խցկել էտ հիշողությունները: Չեմ սիրել դպրոցը: Չգիտեմ ինչի: Իհարկե, լիքը լավ ու վատ պահեր ա եղել, ու աշխատել եմ հիշողությունների մեջ մենակ լավ պահերը թողնել...

Բայց մի պահ մնացել ա: 

Իրականում, էտքան էլ դպրոցական պատմություն չի: Ավելի շուտ կոնկրետ մի մարդու մասին պատմություն ա, որով մի տեսակ ուզեցա ձեր հետ կիսվել: 

Հիշում եմ, պարզ հիշում եմ, ոնց որ երեկ լիներ: 

Օգոստոսի վերջն էր, ակտիվ պատրաստվում էի սեպտեմբերի 1ին: Փոխադրվել էի 3րդ դասարան:

-Գիտես, մեր ամենա լավ դասատուներից մեկն ա վերցրել ձեր դասարանը, որպես դասղեկական,-ասեց էտ ժամանակ դեռ դպրոցում աշխատող տատիկս (իմ առաջին դասատուն/դասղեկը պա սավմեսծիծելստվու):

-Հա, ճիշտ ա ասում, ինքը իմ դասղեկն էլ ա եղել,-ասեց մորաքույրս:

Ու տենց, ինձ էնքան էին պատմել իրա մասին, որ ինձ թվում էր, թե ես իրան արդեն շատ-շատ եմ սիրում:

Տենց էլ եղավ: 

Շատ սիրեցի իմ դասղեկին: Հենց առաջի պահից, ողջույնի խոսքերից... Սիրեցի:

Չգիտեմ, երևի ինքն էլ ինձ սիրեց: 

Յուրահատուկ դասատու էր: Միշտ ինչ-որ բաներ էր մտածում, հետաքրքիր կրեածիվ միջոցառումներ կազմակերպում, հանդեսներ...

Ես էլ, մի տեսակ հավեսի ընկած, մասնակցում էի: Ափսոս, որ դասարանում էլ ոչմեկի դուրը էտ ամենը չեր գալիս:

Դե, ինքներդ պատկերացրեք.

Մրցույթներ էր տարբեր կազմակերպում, ԿՎՆ էինք խաղում.. դե տաչնեե, փորձում էինք: Մի տեսակ դրա համար չեր ստեղծցած երևի մեր դասարանը, որտև բոլորի հետաքրքրությունները կտրուկ էտ ամենից տարբերվում էին:

Երևի իմ դպրոցական կյանքի ամենաերջանիկ պահերն էին: Իմ դասղեկի հետ ինչ-որ հետաքրքիր բան մտածել, փորձել իրականացնել:

Է~հ, մոլըդըսծ...

Բայց դե, հո միշտ ամեն ինչ լավ չի լինելու... 

Մարդիկ փոխվում են: Ահավոր են փոխվում, աննկատ, բայց միևնույն ժամանակ կտրուկ, որ չես էլ կարա իրանց ուրիշ կերպ պատկերացնես...

Ափսոսում եմ ահավոր: 

Ինչի? Ինչ եղավ?

Ես փոխվեցի? Չէ: Դա ես կարամ հաստատ ասեմ: Դասարանը փոխվեց? Կարող ա:  Չնայած դա էլ դժվար ինչ-որ էական պատճառ լիներ:

Ինքը փոխվեց: 

Ամեն ինչը իրա մեջ փոխվեց: Չկար էլ էն բարությունն ու ուրախ կրեածիվ հոգին, որը ես շատ էի սիրում:

Լավ, շատ խոսացի:

Ասածս ինչ ա...

Մարդիկ, մի՛ փոխվեք դեպի վատը: Մի՛ չարացեք, կոպտացեք ու մի՛ խաբանեք ձեզ սիրող մարդկանց հույսերը: 

Չէ որ կան այնպիսինները, որոնց համար դուք օրինակ եք ծառայում, ովքեր ձեզ շատ են սիրում ու հարգում:

Հիասթափությունը հեչ լավ բան չի:

Մի՛ փոխվեք դեպի վատը, մարդի՛կ:

Միու~

***

прострелите мне голову. аккуратно.
от виска под небольшим углом к затылку, навылет.
чтобы лицо осталось нетронутым.
это будет всего несколько секунд, пока я не упаду назад затылком в собственные вышибленные мозги.

#մունաթռոժ

Նեռվայնանում եմ:  Ինչի՞ ա ամեն 2րդը իրա պարտքը համարում ինձ կյանք սովորացնի: Ինչի՞ ա բոլոր անծանոթ մարդկանց թվում, որ իրանք կարան ինձ ասեն, թե ես ոնց ապրեմ ու ինչ անեմ: Նեռռռռռվայնանում եմ: Մարդկանց թվում ա, որ ես առանց իրանց խորհուրդների կմեռնեմ, կամ կմնամ զաբոռի տակ: Զզվացրեցին արդեն, հենց ինձ տեսնում են, առաջի 5 վայրկյանից հետո իրանց սուրբ պարտքն են համարում սաղ կյանքս պլանավորեն ու հլը մի հատ էլ զարմանում են, որ ես կարողա իմ սեփական պլանները ունենամ: Էտ ո՞նց: Վաաաայ, ոնց թե, պլաններ ունե՞ս: Ո՞նց թե, արդեն որոշել ես: Չէ, դու չգիտես, դու լավ բաներ չես որոշել, մենք քեզ 5 վայրկյան ա արդեն ճանաչում ենք ու հաստատ գիտենք, թե քեզ էս կյանքից ինչ ա պետք: Չէ, չկա տենց բան, դու նոր ես եկել ստեղ, դեռ շատ բան չգիտես, ու հաստատ չես կարա ճիշտ քայլեր անես: Չէ, չէ, քո որոշածը շատ դժվար ա, դու տենց ապագա չես ունենա: Չէ, մենք ծանոթ ունենք, ինքն էլ էր տենց բան որոշել, ու չի կարողացել:  Ժողովուրդ ջան, կլինի՞ ես որոշեմ, թե ինչն ա իմ համար դժվար, ինչը չէ: Ես ձեր ծանոթը չեմ, որ դուք եզրակացնում եք, որ ես ինչ-որ բան կարամ կամ չեմ կարա:
Ստեղ են ասել, վտֆ՞:
Չե՞ք կարծում, որ եթե ձեր խորհուրդների ու օգնության կարիքը ունենաի կհարցնեի: Կամ կխնդրեի էս կամ էն բնագավառից միքիչ մանրամասն տեղեկություններ տալ:
Թե՞ բոլորի մոտ կարևոր լինելու խիստ ցանկություն ա առաջացել:
Եթե ինչ-որ մարդու կարծիքը իմ համար կարևոր ա, ես հարցնում եմ:

Հասկանում եմ, ուզում եք օգնած լինեք բան... բայց պետք չի ձեր կարծիքը իմ վզին կապել:
Կոնկրետ ոչ մեկին ինկատի չունեմ: Բայց արդեն հասցրել ա ինձ էտ երևույթը իսծերիկաի:
Ես հստակ գիտեմ, թե ինչ եմ անելու, ու պետք չի ամեն անգամ իմ պլանները լսելուց մասսայական քննադատության ենթարկել: Ես պարտավոր չեմ ձեր ստանդարտների մեջ տեղավորվել, ու անել էն, ինչ  դուք համարուք եք նոռմա: Ես իմ ստանդարտները ունեմ, ու հեչ ցանկություն չունեմ ձեր աշխարհայացքի մեջ տեղավորվել: Մեկ ա, ինչ էլ ասեք, իմն եմ անելու:
Նեռվայնացնելու հետ մեկտեղ մոծիվացնում են սենց երևույթները, ուժ են տալիս ավելի մեծ եռանդով շարժվել դեպի իմ նպատակը:
Որ որոշել եմ, ուրեմն հստակ պատկերացնում եմ իմ հնարավորությունները ու ցանկությունները:
Որոշել եմ, ու կանեմ:
#կատաղածկատու

Բարև, դեկտեմբեր

Ուռաա՜, նորից ձմեռ:
Նորից կարելի ա սնոուբոռդ քշել, որը ես չունեմ, ու ձյան մեջ թավալ տալ, որը ես ատում եմ:
Դե ինչ ասեմ, բարև դեկտեմբեր: Քեզ դիմավորեցի դեպռեսված, վերմակի տակ պարկած` Բոուի լսելով: Իհարկե վատ ա, որ դեպռեսված, բայց լավ ա, որ Բոուի լսելով: Այ հիմա էն շաբլոն պահերն էն լինելու, որ վայ, 
ինչ շուտ անցավ էս տարին, վայ հեսա նոր տարի ա:
Ու ես հեչ չեի ուզում որ դու գայիր: Դեպռեսսիաի բուն ես  լռիվ: 
Մի տեսակ ահավոր կարոտեցի ընկերներիս: Մտքովս անցավ, որ հիմա արդեն սկսած կլնեինք գժական պլաններ մտածել նոր տարվա արձակուրդների համար:
Միշտ ձմեռ պապիկից կատու էի ուզում: Չեմ հիշում արդեն մինչև քանի տարեկան եմ հավատացել, բայց հիշում եմ, որ միշտ կատու եմ ուզել: Ու նենց չի, որ հիմա չեմ ուզում: Մի հատ նամակ կգրեմ, կարողա էս տարի նվիրի :Դ