Փչացած ականջակալների, սկայպի ու եղանակի մասին

Ականջակալներս փչացան: Ահավոր բան չի իրականում, բայց իմ համար դա նշանակում ա մնալ մենակ մինչև նորը գնեմ: Ու հիմա գիշերվա 3ն ա:
Նենց տպավորություն ա, որ իրանք վաղուց էին պլանավորում փչանալ հենց ամենա անհարմար պահին: Մնում էին ժամերով մենակ իմ մութ դարակում, քննարկում, թե ինչ անեն, ոնց անեն փչանան:  Դե մալադցի, ձեր մոտ դա ստացվեց:
Բա հիմա կատուն ինչ անի էս գիշերվա կեսին?
Սկզբից ձախը սկսեց ընդհատվել: Հետո մի պահ ընդհանրապես չէր լսվում: Բայց հետո սկսեց էլի նոռմալ աշխատել: Ու մի որոշ ժամանակ էլ անց, այ հենց էս նեղ պահին, փչացան:
Բա ես ոնց հիմա առանց սոադ քնեմ?
Մի ամսից ավել ա ընկերներիս չեմ տեսել:
Ընկերներ-սկայպ:  Էն որ նայում ես էկրանին, հարազատ մարդու դեմքին, ու հազիվ ես քեզ զսպում որ նոթբուքը չգրկես (դե, ինչ մեղքս թաքցնեմ, մի անգամ չեմ դիմացել, գրկել եմ): Որոշ մարդկանց հետ խոսալուց, պետք ա շատ լարված ու ուշադիր լինել, որ հանկարծ չսկսել լացել:
Սկայպային սինդռոմ ա մոտս սկսվում:
Ցուրտ ա: Պատուհանն էլ բաց ա, ուղիղ վրես ա փչում, բայց ալարում եմ վեր կենամ փակեմ: Ու այ սենց, մազախիստական հաճույքով նստած մրսում եմ ու քթի տակ սոադ երգում:
Քունս էլ չի տանում:
Միու~

No comments:

Post a Comment