Մոռացել էի արդեն թե ինչ ա նշանակում գնալ քաղաքից դուրս մեծ ու հետաքրքիր շրջապատով: Էնքան ժամանակ ա նոր մարդկանց հետ չէի ծանոթացել, որ ինձ արդեն թվում էր թե ես "антисоциальный" մարդ եմ: Կատարյալ վիքենդ էր: Գիտեք, պահ ա գալիս որ նենց եմ ուզում "օֆֆ" կնոպկա ունենամ...
Որ ամեն մի տեսակի զգացմունք մի վայրկյանում անջատեմ ու իմ համար հանգիստ ապրեմ: Էնքան էլ շատ են էտ անտեր զգացմունքները, մեկը մյուսից ուժեղ, ցավոտ, անիմաստ, ճնշող: Հանգիստ չեն թողում, խանգարում են նույնիսկ: Նենց եմ ուզում որոշ զգացմունքները ընդհանրապես ջնջեմ կյանքիցս, ուղղակի էլ չմտածեմ, չզգամ... Ապրեմ օֆֆլայն ռեժիմով, որ ոչ մեկ ինձ չտեսնի, չխոսա հետս, ուղղակի հանգիստ թողնի:
Ազդում են իմ վրա էտ անիմաստ զգացմունքները: Երբ որ գիտես, որ մեկ ա ոչմիբան դա չի փոխի, բայց չես կարում ուրիշ կերպ...
Նենց կուզենաի ընդհանրապես ամենինչի վրա թքած ունենաի, որ ամեն մի արտահայտությունը վրես չազդի, չտանջի, չնեղի...
Էնքան եմ ասել, որ ես պաֆիգիստ եմ, բայց մեկ ա պահ ա եկել, որ չեմ կարողացել ինքս ինձ էլ պահեմ:
Զգացմունքներ-օֆֆ:
Ուղղակի օֆֆ:
Բա երանի չԷ~ր...
Միու~
the same right now ...
ReplyDelete:(
ReplyDelete