Ու սենց...

Բարև բլոգ:
Էնքան բան ա եղել էս մի շաբաթվա ընթացքում, որ նույնիսկ չգիտեմ ինչից սկսեմ: Որ ճիշտն ասեմ, մի տեսակ գրելս էլ չի գալիս, նեղված եմ ու մի տեսակ շատ տխուր:
Սերժի համերգն էր: Շատ լավ էր, չնայած որ ինձ դիմացի շարքում բուն իմաստով լանգետ էին սարքել :Դ
Էս վերջի մի քանի օրվա մեջ լիքը ինձ հարազար մարդկանց հասցրեցի տեսնել, փորձեցի բոլորի հետ էլ հավասար ժամանակ անց կացնել, կարոտս առնել մինչև  հետ գամ... Իսկ երբ հետ կգամ դա դեռ պարզ չի:
Արմենիքսցիների հետ շատ լավ օր անց կացրեցինք, գնացինք ջելատո, հետո էլ կանգառում նստած թթու վարունգ էինք ուտում :Դ
Մարմարիկում մնացի երկու օր, իմ ամենամոտիկ ընկերների հետ: Ու Երևան հետ գալը ահավոր էր: Էտ էլ տենց:
Չգիտեմ էլ ինչ գրեմ, վախում եմ սենց դնեմ երկար ծավալվեմ, բոլորի մասին գրեմ, բա որ մոռանամ ինչ-որ մեկին:
Մենակ ափսոսում եմ որ մի հոգու չհասցրեցի տեսնել: Բայց դե ինչ արած...
Որ իմանաի երբ եմ հետ գալիս, կարողա մի քիչ ավելի հեշտ լիներ էս ամենի մեջով անցնելը, որովհետև հիմա էս անորոշությունը չի թողում շնչեմ:
Լավ, շատ չերկարացնեմ...
Գիտեք որ կարոտելու եմ ձեզ բոլորիտ: Մնումա դուք էլ ինձ կարոտեք:
Միու~

No comments:

Post a Comment